Por Pepe de Rocaforte
Non son supersticioso, como dicimos todos, pero que me citasen para poñer a vacuna (négome a escribir vacina) contra o COVID-19 o pasado martes, día trece, fixo que o meu cerebro se centrase con prevención nesa data que algúns consideran de mal agoiro, en lugar de se preocupar por cousas máis pracenteiras, como meditar algún posible tema para esta colaboración semanal.
Agora, felizmente superado o obstáculo (e non saben vostedes con canta alegría lle dou -por unha vez- un sobresaliente alto a un servizo posto en marcha pola Xunta de Galicia: todo funcionou á perfección e con rapidez. Moi ben!). Superado o escollo, dicía, e a falta de mellor cousa, ocorréuseme para hoxe dar un paseo lembrador polos tempos da miña infancia, a pesar de ser un tema xa tan manido, que calquera emborronador de páxinas non ousaría tocalo, excepto no caso de non ter outro asunto de que tratar, que é o que a min me sucede neste día.
E o que me veu á memoria foron aquelas vacunacións que nos poñían ós rapaces, referido principalmente á anti-variólica. A primeira vez que ma puxeron tivo que ser cando aínda era moi cativo, pois non me lembraría para nada dela se non fose polo fermoso rosetón que me quedou de por vida no brazo esquerdo. A segunda foi estando xa na escola pública, é dicir: entre os seis e os dez anos, qiizais máis preto dos seis que dos dez.
Esta viñéranola poñer á escola un médico veciño da mesma rúa en que eu vivía, home a quen viamos sempre só e que nos tiña un tanto intrigados ós rapaces do barrio. Detrás da súa casa, no medio dunha horta grande, levantábase un pavillón, polo menos o dobre ou o triplo de grande que a casa, como unha especie de invernadoiro, todo do cristal. Naquela época xa non tiña ningún uso, pero oiramos dicir que con anterioridade utilizábao o médico como solario, ou cousa polo xeito, onde repousaban os enfermos por el tratados. Repito: eso nunha época que os rapaces do meu tempo non chegamos coñecer.
Dicíase que este señor practicaba a Ximnasia Sueca, e que ía facer exercicio físico en pelota picada polas carballeiras dos arredores do barrio, apolicando ás árbores e facendo o Tarzán nas súas polas. Con respecto a eso podo dicir que o teño visto pasear polas carballeiras (preto do noso barrio había tres: a de Xestoso, a de Louzao e a de Eirín. As de Louzao e Eirín aínda sobreviven, reducidas; a de Xestoso foi comida polas medras da vila) e por alí vino tamén pararse de vez en cando a facer suaves exercicios ximnásticos; aínda que nunca o vin quitar a roupa para eso. Pero xa sabemos como é a xente cando se pon a lle inventar conductas a calquera veciño que lle parece distinto.
O médico tiña, se non me engano, seis fillos, dous homes e catro mulleres, todos eles maiores ca min e cos que eu non tiven relación. Tamén se non estou enganado, non debía contar con ningunha caste de pacientes. É dicir: eu non sabía exactamente de que medios podía dispor para vivir e manter a muller e a prole.
Outra cousa que daquela oín falar del é que era “Figueroísta”, o cal tampouco entendía que quería dicir, pero pouco e pouco fun sabendo que os figueroístas eran os descendentes de Manuel Ventura Figueroa, natural de Santiago, e da súa familia.
Este señor, crego de orixe humilde, chegou ser home de confianza do rei Carlos III (esto descubróo hoxe na wikipedia). Foi Patriarca das Indias Occidentais, arcebispo de Laodicea, en Turquía, Gobernador do Consello de Castilla e da Cámara de Castilla, que seica viña ser algo así coma primeiro ministro, o cal nos permite darnos unha idea da moita fina pastizara que debeu amasar ó longo da súa vida.
Desa fortuna acumulada dispuxo no testamento poñer catro quintas partes para axudar ós seus familiares, para o cal mandou crear unha fundación cuxo patrimonio se utilizaría principalmente para dar dote ás mozas que casaban ou ingresaban nun convento e para pagar os estudios daqueles seus familiares futuros carentes de medios económicos para cursar unha carreira. A fundación, aínda activa hoxe en día, funciona na actualidade baixo a supervisión da Xunta de Galicia.
En Santiago, no medio da escalinata que baixa da pérgola-miradoiro ó campus universitario, no paseo da Ferradura, hai unha estatua en memoria deste prócer, da cal acompaño unha fotografía para que se fagan idea do seu aspecto imponente. E moi pouco máis podería acompañar, non sendo o que calquera atopará, como atopei eu dando unha voltiña por Google.
Así que por hoxe non os canso máis. Que a vacuna contra o COVID-19 lles funcione a vostedes, e tamén a min, como é debido, e que axiña podamos contar con suficiente liberdade para andar a brincos coma canciños novos polas rúas e parques das nosas cidades.
É o meu desexo prioritario.
Ningún comentario:
Publicar un comentario