EN SAN JUAN DE ORTEGA
Por Pepe de Rocaforte
Continuación do día 29 de maio – Despois do xantar e da preceptiva sesta, a tarde transcorre plácida en San Juan de Ortega. Entramos ó templo para admirar o mausoleo do santo, e os capiteis coa representación da Natividade en tres escenas, o da loita do heroe Roldán co xigante Ferragut, no cal supoño que Roldán, como bo ventaxista, é o que vai a cabalo, mentres Ferragut o espera a pé firme envolto nunha vistosa cota de malla. No terceiro capitel, tal vez o máis famoso, represéntase a Anunciación a María. Segundo me informan, dous días ó ano, nos dous equinoccios, o vinte e un de marzo e o vinte e dous de setembro, ás cinco da tarde (polo sol) vén iluminar o capitel un raio solar que entra no templo a través do rosetón da fachada principal, ofrecendo ós crentes unha sensación coma de milagre.
Non asistimos á misa nin ó posterior reparto de sopa de allo gratuíta ós peregrinos por parte da hospitaleira, irmá do crego da parroquia (un compañeiro que foi probar o popular prato comentoume logo que era bastante cutre, pero a cabalo regalado non protestes demasiado). Nese medio tempo aproveitamos para conversar un pouco cos paisanos que por alí zascandilean á sombra. Un deles danos unha disertación sobre a calidade de diversas augas, facendo sutís distincións entre a que botan os canos da fonte próxima ó templo e a doutra dunha fonte cen metros máis arriba, seica de moi superior calidade, que nos recomenda encarecidamente. “Desa é da que bebemos nós”.
Cóntanos tamén o paisano que hai moito porco bravo polos Montes de Oca, e todo por culpa da protección que lle dan as autoridades. Se fose noutro tempo este señor xa tería matado uns cantos bichos deses. Daquela tiña el un can que para que che vou contar. Pero o petís de agora, xa o podemos ver, anda cunha pata entablillada e xa non está para moitas aventuras. Bótolle unha ollada e observo que lle apertou tanto a vendaxe que en vez de lla curar paréceme que vai acabar de estragarlla. Así e todo o tipo non é testán, cando lle indico a circunstancia, quítalle a vendaxe ó cadelo e di que lle vai poñer outra máis frouxa, a ver se así mellora un pouco o pobre.
Xa posto en plan de curador tamén me consulta Olga, unha das tres rapazas catalás que veñen canda nós. Onte formáraselle unha bocha bastante competente no calcañar dun pé e non se lle ocorreu mellor cousa que pinchala e poñerlle por riba un deses parches que lle chaman “segunda pel” ou cousa parecida. Esta mañá tíñaa de tal xeito que en Villafranca de Montes de Oca púxose a facer auto-stop porque era incapaz de seguir andando. Un camión levouna ata o alto de La Pedraja e logo un todo-terreo do servizo de protección á natureza achegouna aquí, onde Pepe lle fixo unha primeira cura, logo de lle quitar o parche. Agora a bocha volve ter mal aspecto, redonda, do grandor dunha peseta das novas, chea de pus. Ábrolla, bótolle betadine e recoméndolle que pase un día de descanso, no que coincide Roser, outra das compañeiras. Son as tres de Barcelona e as tres xornalistas (supoño, non sei por que, que as tres estarán en prácticas ou sen traballo). En Nájera, onde me vira pola noite tomando notas sentado á mesa da cociña, Olga dixérame que tamén ela levaba “un diario”. Nin lle mostrei o meu, nin ela o seu. Supoño que como ela o tería en catalán e o meu está en galego, non era cousa de nos poñer a traducir alí para toda a concorrencia.
Por certo, esta tarde Olga foi o alvo das aproximacións do tenorio francés de marras de quen xa veño escribindo demasiado. Cóntolle a ela o caso de Santo Domingo de la Calzada, que non lle referira, e pon o seu aceno de tía dura: “¡Ah si?! Pois espera que o volva ter de man”... Non sei se o volvería ter, porque ó día seguinte, tanto ela como as súas dúas compañeiras ficarían en Burgos, mentres Inma e mais eu proseguiamos viaxe, sen que as volvésemos ver (Contáronme logo os outros compañeiros que, dado o mal que Olga levaba o pé, as tres decidiran plantar en Burgos).
Jaime, o de Eibar, quen xa conseguiu que a súa muller se fartase do camiño, tamén zascandilea por aí á esculca do que poida caír. No inicio do por do sol continuamos de cháchara cos paisanos, a falar de calquera de todas esas cousas sen interese coas cales pasa un as horas cando o tempo non ten importancia. Aquí os labores están feitos e coa chegada da noitiña redúcese a calor atafegante de tarde a unha grata temperatura que convida á tertulia repousada. O malo é que ás dez, coas galiñas, xa temos que estar deitados porque se pechan as portas do albergue. A tertulia nocturna queda para outra ocasión.
Ningún comentario:
Publicar un comentario