EN GONZAR
Por Pepe de Rocaforte
Continuación do día 12 de xuño – En Gonzar, en vista de non atoparmos outra cousa en perspectiva dispoñémonos a preparar o compango na cociña do albergue, menos mal que en previsión de algo así mercaramos todos os ingredientes necesarios en Portomarín. É dicir, todos non: cando imos quentar auga para cocer uns espaguettis decatámonos da falta de sal e non o hai na cociña. Non sabemos como facer porque no albergue non aparece ninguén a quen acudir. Cando chegamos vimos a porta aberta e entramos para nos acomodar. No cristal da porta había un cartel coa indicación de que en caso dalgún problema chamásemos ó teléfono tal, tal e tal para ser atendidos; pero non é cousa de telefonar para preguntar onde se pode atopar un pouco sal.
Daquela saio fóra e vou ata a leira onde un home e unha muller traballan co tractor. Pregúntolle se por alí polas proximidades haberá algunha tenda e respóndenme negativamente, pero a muller di que se é só polo sal non nos preocupemos que nolo dá ela e, moi amable, deixa o labor para ir á casa e saír cunha manchea del nun pratiño. “O que lle sobre déixeo alí”, dime. E pregúntame: “¿E logo hai aí moita xente?” Respóndolle que estamos seis persoas, aínda que en realidade somos oito, porque me esquecín de dous brasileiros (os primeiros que encontro empeñados en nos falar castelán). O resto somos tres vascos, o alicantino Elio, Inma e mais eu.
Polo albergue vén pasando moito xente que para un pouco tempo, descansa, toma folgos, olla o panorama e despois prosegue vía. Así farán catro simpáticas catalás, de Sabadell, gordiñas elas, comedoras de chocolatíns e lambetadas similares a todas as horas, ás cales xa viramos cousa de tres quilómetros máis atrás sentadas en roda á sombra duns carballos. Agora cóntannos que empezaron o camiño hai dous días e quéixanse xa de a cousa ser demasiado para o seu corpo, nada afeitas a camiñar, as tres oficinistas. Unha delas, ademais, ten o traballo ó lado da casa onde vive, así que xa podemos botar contas de canto anda cada día, ó que outra retruca que ela anda da porta da casa á porta do coche e da porta do coche á porta da oficina. Así e todo, hoxe queren facer uns quilómetros máis, a ver se son capaces de chegar a Ventas de Narón. Esperan dese xeito adelgazar uns gramos e eu prognostícolle que de seguiren papando chocolate a todas as horas do día de pouco lle valerá andar uns quilómetros de máis ou de menos. A máis gordecha pídeme que lle colla en peso a mochila, a ver se non me parece traballo bastante camiñar con semellante carga ó lombo e a ver se eso non rebaixa gordura. Sopésoa e calcúlolle uns sete ou oito quilos. Fínxome asombrado: “¿Pero como andas con tanto peso ás costas?” “Pois só levo o imprescindible, porque haberías ver canto lle metera de primeiras; pero o meu marido empezou, quita esto, quita o outro, bo, case nos cabreamos. Pero agora agradézollo.”
En fin, deixámolas ir e imos atender o xantar, ó que convidamos a Elio, un tanto desolado porque viña coa idea de comer de restaurante e non trae consigo nin un triste anaco de pan para levar á boca. Non lle queda, polo tanto, outro remedio que compartir as nosas provisións.
Pero a preparación dos espaguettis preséntase problemática. Na pota posta a quentar na cociña eléctrica do local hai máis dunha hora, a auga non quere ferver. Mellor dito, non pasa de estar sinxelamente morna, sen máis. Ó cabo será Elio quen busque a solución: utilizaremos a chaminea da sala de estar. Buscamos un par de bloques a xeito de trepia para asentar a pota, xuntamos un brazado de garabullos e poñémonos a cociñar a estilo rústico.
Cando por fin temos o xantar listo, despois de nos afumar coma chourizos antes de descubrir como se abría o tiro da chaminea, decatámonos doutro problema: ninguén ten saca-corchos, ou tira-rollas, e somos incapaces de abrir a botella de viño.
Volta a lle pedir auxilio á señora veciña, e volta ela toda amable a ir á súa casa, onde colle unha chave e nos leva ó bar. Sorpresa: “¿Ten vostede a chave do bar?”, preguntámoslle. E ela: “Si. A ver se abro un pouco máis tarde. ¿Hai moita xente agora no albergue?” Dígolle que catro ou cinco persoas máis e ela asinte aprobadora coa cabeza. Un pouco máis tarde saberemos que os amables veciños do sal e o tira-rollas son os propietarios do bar; pero só o abren cando no refuxio de peregrinos se xunta a cantidade suficiente de xente para garantir un pouco de negocio.
Despois de comer, a falta de mellores perspectivas, botámonos a durmir a sesta, cousa que nos vai resultar imposible, porque outro tanto se puxeron a facer dous vascos e cos seus ronquidos arman os benditos un ruído superior ó de locomotoras a toda marcha. Ímonos daquela dar unha voltiña polo lugar, a ver a igrexa, a área de descanso, as carballeiras e todo eso, e cando regresamos o albergue está a tope de xente. En consecuencia xa abriu o bar e os peregrinos toman as súas cervexas.
E agora unha nova sorpresa: a veciña que nos dera o sal e nos facilitara o tira-rollas para a botella do viño está no albergue remexendo nuns papeis. Ó cabo resulta ser ela tamén a hospitaleira, e tíñao así de caladiño.
Dinos que nos rexistremos nós mesmos e poñamos os carimbos nas nosas credenciais, segundo o máis rigoroso sistema de auto-servicio. E se temos algún problema, xa sabemos...
Ningún comentario:
Publicar un comentario