DE SARRIA A GONZAR
Por Pepe de Rocaforte
Día 12 de xuño – Levantámonos cedo, coma sempre, e vía de novo. Está unha mañá fermosa e o camiño non lle vai por detrás. Cruzamos o río Celeiro por unha pequena ponte de pedra e máis adiante pasamos a vía do tren. Por Barbadelo, onde hai un albergue, observamos como fan exercicios de alongamento muscular ó sol da mañá os peregrinos que aquí durmiron. Camíñase lixeiro, coa alegría producida polo bo tempo e as paisaxes cheas de sol e verdor que te rodean.
Nunha das aldeas por onde atravesamos, non tan ateigadas de zudre como as que atopamos entre o Cebreiro e Triacastela, menos mal, paramos a tomar o café de regulamento nun local con toda a aparencia de ter sido antes un cortello apegado a unha casa; pero as mulleres que o atenden non o fan mal, o local está ben arranxado e, ademais, o biscoito está moi rico, mesmo parece caseiro. Ó mellor éo.
(Aquí poño unha nova gravación de voz feita sobre a marcha: Quitando os tres ou catro primeiros quilómetros da baixada do Cebreiro, pola estrada, á parte de que camiñamos entre unha néboa que non deixaba ver nada nin por diante nin por detrás, a partir de aí os camiños, polo menos no que levamos andado ata agora, son dos que dá gusto transitar. Estámonos achegando a Portomarín e sube do Miño unha boa néboa, pero de momento dános o sol e imos divinamente, despois de nos repoñer cun café con leite en tazón enorme e porción (boa) de biscoito, moi rica, todo quiñentas cincuenta pesetas os dous, e por certo, polo acento que tiñan, as mulleres que rexentaban o local non me pareceron galegas, senón de fóra, que viron o negocio e montárono aquí. Un negocio, ademais, que require moi pouca inversión. Este é un espacio que antes debeu ser a corte de dúas ovellas, porque para moito máis non dá, pero está ben montado, ben instalado, atenden ben e cobran o que é debido. Ademais non é un choio moi matador, con que o abran ás sete e media da mañá e o cerren ás once, porque a partir das once poucos peregrinos pasarán por aí, xa fixeron o día e só pola mañá. Pois a xente de aquí non o fai. A xente de aquí o único que sabe é deixar o esterco, a bosta das vacas, polo medio das casas, nestes rueiros por onde pasamos, e nada máis. ¡Ah!, E botar purín por todos os lados para deixar o territorio propio ben sinalado, coma o can que mexa para marcar os seus límites).
Chegamos frente a Portomarín cando van dar as once da mañá. Cruzamos a ponte sobre un río de augas paradas e tristes. ¿Non vos fixastes nunca na tristura melancólica dos ríos embalsados? Semellan presos nun cárcere, sen nin sequera ánimos para se mover na hora de saída ó paseo matinal ó sol.
A vila tamén se ve fóra de lugar, e eso que co paso dos anos foi collendo un aire algo máis humano, esvaída parte daquela artificialidade con que a coñecemos hai tempo, sen alma, coma o río que xa non corre, está parado, pobre Miño tristeiro ós seus pés.
Como aínda é cedo, en Portomarín paramos só para comprar algo con que preparar o xantar e proseguimos a marcha ata o albergue de Gonzar.
“¿A cidade ficará muito lonxe?”, preguntábame un brasileiro con quen nos atopamos no albergue ó chegar. “¿Que cidade?”. Mirou na guía. “Gonzar”, dixo. “Ah, xa! Pois a cidade é esto”, respondinlle. Ou sexa: o albergue no medio do campo e máis nada. Ó lado hai unha taberna, pero está pechada. E un pouco máis aló unha casa detrás da cal, nunhas leiras, un home e unha muller traballan cun tractor, próximos a unha granxa de vacas das que nos chegan os muares como acompañamento musical. “¿E o centro?”, insiste o brasileiro. Encollo os ombros: “Home, alá abaixo vese o campanario da igrexa. Non sei se alí será máis centro que aquí”. El tamén encolle os ombros. Rimos os dous. Moi ben.
No interior do albergue encontramos unha moza alemá. Dinos que parou a descansar un pouco, pero máis tarde pensa andar uns quilómetros máis, porque pasou a noite en Portomarín e o correcto é seguir polo menos ata Ligonde. No seu país hai moito interese polo camiño, cóntanos, e cada vez hai máis xente que o vén facer. Tamén nos confesa que para ela está resultando unha experiencia inesquecible.
Estamos de conversa cando entran outros dous alemáns dos que non sei se xa falei con anterioridade. Son dous homes con aparencia de entre cincuenta e sesenta anos con quen vimos coincidindo polo camiño e nos albergues desde hai xa non sei cantos días. Teñen un aspecto gracioso, e ese aspecto resulta máis chistoso aínda cando os ves andar, movéndose ámbolos dous dunha maneira rara. Só falan o seu idioma, coma nós, e polo tanto o único intercambio de palabras cando nos vemos é “hola”, “bos días”, “boas tardes”, “¿que tal?” Polas mañás sempre saen a andar antes ca nós. Chegamos á súa altura e saudámolos con dúas palabras e un par de acenos. Eles rin, nós tamén. Pasámoslle diante. Logo paramos a tomar café e, case sempre, no mesmo sitio onde paramos alí aparecen eles cando xa estamos a punto de marchar. Volvémonos saudar, volvemos rir, aceno vai, aceno vén. E así sucesivamente. Nós a lle pasar diante e parar, velos vir, deixalos seguir. Eles a camiñar sempre cos seus rinculeos curiosos que así e todo non deixan de transparentar unha tenacidade xermánica. Como non sei o seu nome bauticeinos como Otto e Fritz, a saber como nos chamarán eles a nós. Hoxe, por fin, temos unha intérprete e podémonos comunicar. Cóntannos que todos estes días viñeron con máis lentitude da prevista e agora élle preciso abandonar o seu aspecto de paseantes despreocupados e apurar, andar mañá e tarde se for necesario, para chegar canto antes a Santiago porque se non van perder o billete de volta para o seu país, que a teñen sinalada para dentro de dous días. De modo que descansarán un pouco e despois proseguirán a marcha con aqueles seus andares de alegres baldrogas, coma se dixesen: ó fin e o cabo ¿a min que máis me ten?
Ningún comentario:
Publicar un comentario