DE GONZAR A MELIDE
Por Pepe de Rocaforte
Día 12 de xuño – Novo día, reemprendemos a marcha. Logo de pasarmos por diante do albergue de Ventas de Narón volvemos a vista atrás e vemos saír as catro catalás simpáticas e gordiñas, neófitas aínda no oficio de peregrinar.
A mañá, como case todas, está fresca e soleada. Camiñamos a bo paso ata Palas de Rei, onde paramos para o preceptivo café con medias lúas ou o que se terze, e proseguimos, entre amenas corredoiras e outras que non o son tanto, camiño de Melide, a onde chegaremos a eso da unha do mediodía, despois de, como feito case único merecente de cita, pasar pola beira dunha pequena lagoa ou gran charca rodeada de vexetación, onde centos e centos de ras se aplican con entusiasmo nunha sinfonía coral que nos deixa sorprendidos pola súa grandiosidade sonora, que non podemos deixar de admirar durante un tempiño.
Despois de, case á entrada de Melide, pasar a ponte de Furelos, na porta lateral da igrexa parroquial parece agardarnos unha moza que acaba de despedir a un grupo de franceses, a quen aínda remata de lle explicar a voces desde a soleira non sei que historia dun santo que alí dentro lles mostrou, seica moi abogoso contra a peste, supoño que o San Roque, preguntareillo a Francisco. Os franceses, ou mellor dito as súas mochilas, asenten: a peste, a peste, a medida que se afastan. A moza desenténdese por fin deles e abalánzase acto seguido sobre nós para nos convidar a pasar e ver a cantidade de cousas notables que a igrexa atesoura. Desculpámonos dicíndolle que imos deixar a visita para máis tarde; pero ela non se desanima e insiste: “Hai un Cristo moi interesante”, e esténdese a nos contar non sei cantas cousas del. Pero nós xa temos ganas de chegar a Melide para descabalgar a mochila e darnos unha boa ducha, polo cal persistimos na negativa: “Primeiro imos buscar pousada e despois achegámonos outra volta por aquí”. “Pero para Melide aínda faltan máis de dous quilómetros e se seguen o camiño, despois non van querer volver”. “Muller, ¿que son dous quilómetros para nós, despois de todos cantos levamos ás costas?” Ela arrandea a cabeza moi pouco ou nada convencida, e nós seguímoslle a pista as mochilas francesas, que aínda van alí adiante, a tiro de ollada, entre grandes gargalladas por quen sabe que chiste que irán contando.
Tiña razón a moza de Furelos, é de xustiza recoñecelo; cando estabamos no albergue melidense. A muller sen dúbida era xa experimentada: pola tarde non volvemos atrás os dous quilómetros. Xa nos achegaremos a ver o Cristo de Furelos noutra ocasión que nos cadre de andar por aquí.
En Melide o plan dos nosos colegas Elio e Imanol é o de ir xantar o polbo a “Ezequiel”, un dos puntos obrigados do camiño, que moito lle encareceron tanto ó bilbaíno coma ó de Alicante. Por certo, este último vén agora un tanto tocado por unha tendinite na perna dereita que o trae a mal traer, e para colmo esta mañá perdeuse polo camiño ó pasar pola beira da mesma charca onde as ras daban o seu sonoro concerto matinal. Alí Elio foi vítima dunha especie de variante da historia de San Ero coa paxariña sobre pouco máis ou menos.
O caso foi que o alicantino, pampo a escoitar o alboroto das ras, despistouse das flechas amarelas e alá seguiu ata a súa experiencia o alertar cando levaba andado máis de media hora sen ver nin unha mísera flecha por ningures, feito totalmente anormal a estas alturas. Proseguiu así e todo, ata atopar un paisano que, menos mal, lle indicou por onde retornar ó bo carril.
Volvendo ó xantar, a pesar da opinión de Imanol e Elio, e algúns máis que no albergue estaban, nós aconsellámonos cun amigo, nativo el, Pepe de Melide, a quen fomos consultar e quen nos dixo que o polbo, para si, prefería ilo comer ó “Curros” e non ó “Ezequiel”; pero se queriamos xantar ben e barato de verdade, non deberiamos ir nin a un nin a outro. Recomendounos un restaurante, do cal agora lamento non lembrar o nome, na saída da estrada en dirección a Palas segundo se baixa á esquerda e abofé que nos puxemos como pepes. Cando volvamos para visitar o Cristo de Furelos, ó sitio ó que non lle fallaremos será ó restaurante de marras.
Despois de xantar, de volta no albergue para botar a sesta regulamentaria, aparecen dúas das catro catalás (xa saben: as gordechas, simpáticas e tal), que nos deixan asombrados: “¿Va que lle demos unha boa sorpresa?”, dinos a da mochila alixeirada polo marido. “Pouco e pouco xa verá como nos convertemos nunhas andarinas de moito coidado”. Están orgullosísimas as dúas da súa valentía de hoxe, e non é para menos. O malo é que se despistaron das súas outras dúas compañeiras. Segundo os seus cálculos debíanlle vir por diante, pero ó non velas aquí non saben o que facer. Están derreadas e non teñen ánimos para dar nin un paso máis; se as outras seguiron para adiante, lamentándoo moito, desfán o grupo e listo. Tranquilízoas: “Seguramente a propagandista do Cristo de Furelos botou man delas e está acolá abaixo á beira do río ensinándolle os tesouros da igrexa”. Porque en verdade a moza aquela era tenaz, facíame lembrar ó dono dunha tenda de calzados na rúa de Lamas Carvajal da miña mocidade en Ourense, un tal Mosquera, que se te vía pasar por diante do seu local, nada máis con lle botares unha ollada de esguello ó escaparate xa se empeñaba en te facer pasar ó interior para ver toda a súa vasta e pouco variada colección de modelos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario