Aconteceu que andaba o señor conde don Froilán, aló polos finais do século XIII, paseando pola praia, sen máis cousa que facer ca ver entre os crebazos da mallante os restos dalgún naufraxio, cando ante os seus ollos apareceu unha fermosa muller da que el, vendo só a fermosa faciana, o busto e o louro pelo que cubría o seu corpo espido, xa se namorou, sen fixarse que había de cintura para baixo. Tapouna coa súa capa e colléndoa en brazos levouna para o seu castelo. Aquel si era un amor a primeira vista.
Non tardou en correrse polo condado a noticia: O conde atopara unha serea e meteuna na casa.
Tan namorado ficou que decidiu casar con ela, ó que os paisanos, laicos e eclesiásticos se opuxeron. ¿Non había mulleres no reino que ía casar cunha extraña?. Non podía casar con aquel ser que representaba a beleza inútil. Pero el casou, e ninguén sabe como nin por onde, fíxolle un fillo.
Pasou o inverno, e cando chegou a noite de san Xoán, a muller xa amosaba a barriga de bo dar, pero a xente aínda non estaba por ela, algo había que non gustaba. A aquela muller nunca se lle viran as pernas. Transportábana en padiola. Era unha estraña. Desde que apareceu na mallante non dixera palabra, e ninguén lle vira as pernas. E en padiola levárona a onde o señor don Froilán celebraba con cacharelas a festa do solsticio.
Era festa, pero a muller, serea, forasteira e estraña esposa do conde ficaba observando cando, de súpeto, sentiu as dores do parto e alí mesmo deu á luz a un repoludo neno que encheu de delicia ó señor conde. A muller xa non era unha beleza inútil, e para aventurarlle un futuro próspero ó recén, quixo don Froilán que o neno saltase por encima da cacharela. Pero entón, ó ver a esposa a monobra, que o conde lle botaba ó seu lacaio o neno por encima do lume, e temendo unha desgracia, ergueuse da padiola e colléndoo no ar falou por vez primeira: “¡Fillo!”.
E desde ese intre, a serea foi redimida e convertida no tenente do escudo dos Mariño.
Ningún comentario:
Publicar un comentario