Un pozo en Alfoz

Entramos nun mes no que a auga vai ser un elemento fundamental da cultura popular, un elemento curativo en cada santuario. Ela ataca a canícula e refresca os corpos, lava feridas e veremos verrugas que secan e peles que cobran a cor do san. A auga purificadora dos nosos mil ríos e milleiros de fontes xa empezou a amosarse a principios deste mes que remata, e seguirá durante todo o verán. Á fin, rematado o inverno os corpos piden frescura. E para entrar, imos empezar por ver este pozo de Alfoz, no Valadouro, protexido por rexas paredes de pedra de gran con tellado a dúas augas de lousa e tella, máis decorativa ca funcional, e con pousadoiro. Así son os pozos da Mariña luguesa, sempre cerrados coma quen cerra o cofre da vida. Á fin, ela, a auga, é o sangue da terra. E neste pozo, ademais, vemos o pináculo, tan propio de todas as construccións populares galegas, tanto en hórreos, casas, cortes ou, como neste caso, o pozo, a protección fálica contra o mal de ollo, nese pináculo que o adorna de maneira basta pero non exenta de emotividade o cume desta construcción.