Na arteixá praia de Barrañán hai unha furna orientada cara o ocaso, a ese punto do horizonte de onde vén sempre a noite e a morte, onde en certa ocasión se suscitou a dúbida sobre a súa profundidade, pois ninguén lle vía o fondo por moita luz que pola súa boca se proxetase, e tampouco ninguén ousaba entrar nela pois semellaba a boca do inferno; e entón argallaron meter un galo cun cordel arado a unha pata, para ver ata onde chegaba. Pero o galo entrou, andou polas entrañas da terra arrastrando canda el aquel apéndice que daba noticia do seu avance, e cando xa non quedaba corda, seguiu andando e perdéndose nas escuras entranas da terra, como Odiseo baixando ós infernos, ata que o deron por perdido.
Máis de súpeto, cando xa estaban os paisanos resignados a dalo por perdido, o galo saíu á luz da superficie nun monte da parroquia de Lañas, nun lugar de preto do antigo castro onde, segundo outra lenda, habita unha galiña con sete pitos de ouro (sete soles, diría eu), curiosamente nun lugar que mira para a igrexa de san Pedro de Armentón, e saíu cacarexando para anunciar a súa saída á luz.
Ningún comentario:
Publicar un comentario