O KORRUNTXO DO OKUPA.

            Non vos sei se isto de okupa me cadra a xeito. Segundo seguramente dirá o disionario da Imperial Academia Española, okupa será o que ídem unha vivenda que non é tal, ou sexa, a casa ou piso onde non vive ninghén… E o chalé Os Chansos non é o caso. Pois nel vive ou mora unha fauna encabesada polo seu líder ou xefe (está por ver se o leghalisamos mediante referéndum) seghido por un tal Pepe de Rocaforte e un outro tal Undochao (vaia nome que se ghasta éste) e máis unha tal Rosa Benigna (que é apenas visitante) e outra cual Puri Tejelo… ollade qué morea de xente!

           En tal caso eu incorpórome a tal fauna e somente pido un currunchiño, a ver se así me van deixando introdusir as miñas teimas, que son moitas: prometo non incordiar demasiado; por exemplo, xa comer, como fora, que ven sendo o que máis conflito adoita ocasionar cos cohabitantes… Ora que o penso, todos os nomeados… ¿non serán eles tamén okupas? Tería que lles pedir a documentasión, a ver… Pola miña banda, aproveitei que o mentado xefe andaba fora, por non sei qué andurriales, para me meter neste formigheiro: e aghora que volvéu, veremos, malo será que non me aseite…

            Eu queríavos falar dun aspecto pouco comentado da nosa cultura ou o que foren a poesía e a cansión, ou, por mellor falar, o conxunto de ambas as duas, e as pifias que os cantantes cometen, moitas veses por seren urbanitas e teren perdido a retranca rural, o humor popular que vai desaparesendo a medida que a xente vella se vai indo, cousa que mesmo acontese coa sabedoría ansestral… e máis coa fala autóctona que diría un antropólogho.

            Reparade na Virxe de Ghuadalupe cando vai para Rianxo: a barquiña que a trouxo… pois non, señores!... se vai non a trouxo, isto é así de claro, polo tanto haberá que cadrar en que a Virxe veu… veu! Outros hai que din: A Virxe de Ghuadalupe cando vai para Rianxo, a barquiña que a leva (ata aí imos ben), pero: era de pau de laranxo… outra tal, amighiños! Se vai e leva… o pau é, é, non era! Ben se ve que a eses nenos na escola non lles deron aprendido as conxughasiós. Pero iso non vos é todo. Logho hai quen remata o touro disindo: Non te vaias, rianxeira, que te vas a marear! Polo visto o mareo dálle aos que se van: andarían maread@s @s mos@s tod@s que se ven obrigad@s a emighrar hoxendía… E non, andarán amolados, que non é ighual. O que lle hai que aconsellar á rianxeira é: non te embarques (ben sei que a maioría dos cantores din o correcto).

            Outra moi común: nese fermoso cantar de Chané sobre letra de Curros que éste lle dedicara á filla de Lusiano Pugha (e irmá do famoso Picadillo: Mariquiñas), por telo o tal Lusiano defendido con suseso no xuíso que o bispo de Ourense lle prantara ao vate por herexe… (Pugha e familia ían para a Habana non como pobres emighrantes, senón en calidade el de ghobernador do Banco de España, cando Cuba inda era, xa por pouco, colonia española)… pois nese poema don Manuel vai e dille: Que a morte é o diaño  e anda rondando as tellas do meu tellado… Pois van os intérpretes do asfalto, que pouco ou nada saben dos ditos populares, e cambian así: que a morte e o diaño andan rondando as tellas…          

Seguirémola calquera día…          coa vosa lisensa, que din os portugheses…