O carballo come-ovellas de Cortegada

Cortegada vén sendo unha illa misteriosa, unha illa que non é illa senón península cando a marea baixa o suficiente, tanto que aínda se conservan as laxes dun camiño de pedra polo que ían os carros desde Carril ata as leiras e terras de cultivo que alí había. Pero hoxe parámonos neste carballo nacido na linde dunha desas leiras, limitadas por muros de pedras, e que, segundo algúns, de tan próxima unha desas pedras ficou atrapada no tronco que, a medida que a árbore crecía ía asíndoa e tragándoa, ata que forma parte del mesmo.

            Pero isto só é un conto, a verdade é que este carballo que aquí vedes é un “Carballo come-ovellas”, que cada vez que un rabaño de ovellas pasaba a carón del, el botáballe a boca e papábaa. E como tal cousa non é de crer nin de agardar, os paisanos da illa mandaron a un cativo a vixiar en que punto do traxecto, entre o curral e os pastos se perdía cada noite unha ovella, quen era o ladrón e onde se agochaba; e foi o rapaz quen viu como, ó paso do rabaño o carballo semellaba esperguizarse dun longo sono e papaba, silandeiramente á máis retrasada;  e era o carballo que o rapaz viu e sentiu rumiar para acabar de devorala, e tamén foi o rapaz quen foi contalo a aldea e a quen por dicir tal tomaron por toliño e fantasioso.

            Mais tanto insistiu o cativo, que os paisanos quixeron comprobar se tal era así, dado que aquel xuraba polo divino e o humano que el mesmo vira ó carballo roendo a última ovella, e asentáronse no bosque observaron o que acontecía, e efectivamente, cando a última ovella do rabaño pasaba, o carballo botoulle a boca, e entón dous dos máis valentes e ousados homes de Cortegada apuráronse a suxeitarlle as mandíbulas, abríndollas ben para sacarlle ó animal da gorxa, e no seu sitio empezaron a meterlle pedras para que nunca máis tivese fame nin ganas de comer o que non era del.

            E aí está, o carballo come-ovellas de Cortegada cunha pedra aínda atravesada na boca.