Corasón… corasón… palabra tan usada
e abusada. A verdade é que o seu éxito nas línghuas romanses é incomparable…
porque ata soa ben na poesía (aderesado con espiña ou cravo). Cal sería, se é
lísito procurar tal, a rasón desa fortuna?
Supoño que o feito de ser o motor do
orghanismo e estar no peito e latexar con máis forsa ou velosidade cando se
resiben as emosións –positivas ou neghativas- tería grande parte nesa fortuna.
O home –e a muller, por suposto!-
movéuse de sempre por falsas apresiasións que moito despóis a siensia foi
desmentindo. Así sóubose que todo o relasionado cos pensamentos e os
sentimentos está no serebro, verdadeiro sentro nervioso dese orghanismo. Mesmo
o sexo, onde a imaxinasión faino case todo.
Noutro extremo da corda está a popular
e kitsch imaxinería relixiosa católica –aí está a aghudesa musulmá proibindo as
imaxes, para que logho falen…- mostrando ela con morbo, moito morbo!, os
corasóns saídos do corpo de Cristo e María (este con puñais a xogho). Mirade
que é de mal ghosto ostentar esa vísera como eles o fam!
Claro, imaxinade por un momento que usasen o serebro para
ese fin, mostrándoo obsenamente: non sería tan estético, se cadra…
Non quero apenas mensionar outros aspectos máis ben noxentos
tales as práticas das sivilisasións americanas pretéritas extraíndo o corasón
dos corpos sacrificados… ou aquel patolóxico costume de a viúva conservar na
casa o corasón do finado, do que na historia ghalegha temos un sélebre exemplo.
Entre tanta corasonada, eu quédome cos duros corasóns ou
osos ou carosos das froitas abondo máis inosentes, ou os máis moles corasóns de
sertas hortalisas.
Por serto, daqueles que me están permitindo okupar, non podo
disir que caresen de corasón!
Ningún comentario:
Publicar un comentario