Por Pepe de Rocaforte
Debo confesar que non pensaba volver
de momento co tema de hai oito días sobre a historia deste hotel habaneiro.
Pero despois de lle botar unha ollada a “La vuelta al mundo de un novelista”, o
libro de viaxes de Blasco Ibáñez, cambiei de opinión.
Blasco conta así o seu paso polo
“Sevilla”: “O Concello [da Habana] reservou para min os mellores cuartos do
Hotel Sevilla -o máis caro da cidade-, [...] o meu amigo Conte esfórzase para
convencerme de que debo quedar neles, volvendo ó barco nas primeiras horas da
mañá seguinte. Sería mal interpretado que prescindise de usar eses cuartos
despois de ser declarado “hóspede de honor” ... pero cando entro no hotel para
me deitar, tropezo cun compañeiro do Franconia ... un mozo
norteamericano [que] me di que nós os dous somos os únicos do Franconia
que estamos en terra ... O barco levantará áncoras ó amencer e non ás dez da
mañá como se anunciara”. E, claro está, Vicente Blasco Ibáñez decidiu non
durmir no Hotel Sevilla.
O feito dáme pé para contar a miña
anécdota en relación co mesmo hotel, en boa maneira un caso contrario ó do
escritor levantino. A miña muller e máis eu reservaramos cuarto no Sevilla
polas informacións que na axencia de viaxes nos deran, en particular sobre a
súa situación entre a Habana Vella e Centro Habana, moi cómoda para como
tiñamos prevista a nosa estancia.
Pero ó chegarmos ó aeroporto José
Martí, a guía que nos espera dinos que o noso destino é o Hotel Tritón. Ó
explicarlle que debe haber un erro, insiste en que o noso hotel é o Tritón.
Mostrámoslle as nosas reservas, pero di que no Sevilla non hai ningún cuarto
libre, o famoso overbooking, que non só afecta ás viaxes aéreas. A miña
muller enfádase ata o punto de negarse a ir ningún sitio a non ser o hotel para
onde fixemos a reserva. Finalmente, ó non poder arranxar nada alí e a aquelas
horas, acabamos transixindo con pasar unha primeira noite no Tritón, pero
esiximos que ó día seguinte nos solucionen o problema ou teremos que tomar
medidas (que por outra parte ignoramos cales poden ser).
Un vello con quen paramos a falar
polo camiño cóntanos que o centro da cidade está a uns nove quilómetros e entón
collemos un taxi, cuxo condutor está lendo “Y Dios entró en La Habana”, de
Manuel Vázquez Montalbán. Nas oficinas de Cubatur pídennos escusas en todos os
tons. Nós seguimos na nosa postura. Ofrécennos ir ó hotel Meliá Cohiba, pola
beira do cal pasamos de camiño para aquí e vímoslle boa pinta, pero non nos
convencen. Finalmente acaban pedíndonos esperar a que abran as oficinas de
Marsáns en España e ver como se pode resolver o asunto.
Así, dunhas noutras, despois de afirmar que imos mandar cartas a
toda a prensa en España contando como operan Cubatur e Marsáns, perdemos a mañá
e parte da tarde entre o Habana Libre e “Coppelia”, a xeadería que aparece na
película “Fresa y Chocolate”. Pero por fin saímos coa nosa: no “Sevilla”
apareceu un cuarto para nós, na planta quinta, a ocupada por Al Capone cando
viaxaba a Cuba co seu séquito de mafiosos. E para nos resarcir das molestias
sufridas ofrecéronnos unha cea gratuíta e un percorrido guiado pola cidade o
día que quixeramos.
E así quedou a cousa. Supoño que a
estancia gratuíta que non desfrutou Blasco Ibáñez abondaría para compensar este
dispendio con nós. E non quero agora ler “Nuestro hombre en La Habana”, novela
na que Graham Greene utilizou algunhas páxinas para deixar constancia do seu
paso polo “Sevilla”. ¿Tamén el estaría gratuitamente?
Para finalizar: dei agora a volta de
costume por Google e vin varias opinións de clientes usuarios do “Sevilla”
neste ano 2020, que poñen o hotel como para nin sequera lle pasar por diante da
porta. Eu estiven alí hai vinte e dous anos e daquela tan mal non estaba. Ou
non mo pareceu a min. E en canto ó trato co persoal a cousa foi de matrícula de
honor, pero así e todo non é para fiarse.
Ningún comentario:
Publicar un comentario