DE ZAPATOS E ZAPATEIROS

Por Pepe de Rocaforte

            Florencia de Italia (hoxe asediada polo coronavirus, coma todos nós) foi noutros tempos escenario dunha encarnizada rivalidade entre profesionais do calzado. Micer Teobaldo de Perugia e micer Giuseppe Colonna, dous consumados mestres da arte zapateiril, na súa competencia por acadar o liderazgo no oficio chegaron a conseguir algunhas indiscutibles obras mestras.

            Micer Teobaldo, especializado en zapatos para xente miúda, foi o artesán que lle deu xeito ó calzado con que campou polo mundo o famoso Gato con Botas, aínda que a súa obra mestra foron os zapatiños que por encargo da fada madriña lle fixo á Borralleira (nee Cendrillon, que hoxe en día nos soa máis como a Cincenta), para asistir ó baile de inspección pedestre do Príncipe.

            Micer Giuseppe, pola súa banda, especializado en macro-zapatos, foi autor desa marabilla aínda non superada das Botas de Sete Leguas, gracias as cales o ogro Reimundo chegou ser o individuo máis envexado de toda a ogrería coa súa posesión (ata que llas guindou Polgariño).

            Non cabe dúbida que nesta rivalidade de colosos tivo orixe a actual sona dos italianos na fabricación de calzado, a pesar de que os actuais cultivadores do asunto non chegaron polo de agora a superar as creacións xeniais dos seu antecesores.

            Así e todo, non todos os bos zapateiros se deron na península da bota de alto tacón. Aquí tamén houbo xente con moita maña no oficio; que o digan se non os mallorquíns; ou os ilicitanos, que entre representación e representación do Misterio, largan cantidades industriais de pares con que calzar ós plantígrados USA, a pesar das restricións que lle anda poñendo a administración Trump.

            En Galicia tampouco se deu mal a fabricación deste material e houbo tempos nos que abondaron bos especialista na arte zapateiril. A verdade é que aínda está por escribir a grande historia dos zapateiros de Noia, e de Monforte, e doutras vilas non menos famosas dun a outro confín (no noso país).

            Aportando os meus modestos coñecementos para contribuír a un tan necesario futuro estudio, podería aportar os nomes de algúns mestres que recordo da nenez, como aquel García que me facía os zapatóns por encarga, forrados con vincha de porco para que non lle entrase a humidade, e solados con cubertas de roda de coche, que aínda conservaba lixeiramente o relevo do debuxo anti-deslizatorio, que ó ir marcando a túa pisada polo camiño, facíache sentir a ilusión de ser un daqueles camións de potentes motores que a casa Krupp deixara como regalo dunha Alemania poderosa que na súa caída xa empezaba a soñar de novo cun futuro imperio europeo.

            Nota: Se fose Bocaccio, ou Chaucer, aínda podería tal vez discorrer un “Decameron” ou uns “Canterbury tales”; pero, como son quen son, téndesvos que conformar con esto. (A verdade é que tampouco o “coranavirus” é unha daquelas pestes de antes, aínda que a nós nolo poida parecer).