Por Far O'McKwoo
Do encontro de Hermes con Ulises e como
as novas do veciño fan aflorar a morriña no emigrante.
Mentres
Telémaco argalla as mil e unha maneiras de pulsar as teclas necesarias e
adecuadas para saber de seu pai, os deuses da fortuna quixeron intervir na vida
de Ulises de sutil maneira, cando, ó entrar no pub Calipso, oíu unha voz de
coñecido acento que o chamaba polo alcume que lle tiñan na escola do seu pobo:
“Allo, ¿e ti elo?”.
Ulises
sentiu esas palabras amigas e de súpeto fluíron pola súa mente lembranzas sen
fin para retornalo ó cerne do seu ser, a cando aquel mesmo alcume naceu
aludindo á agudeza que tivera contestando unha pregunta trampa, “Listo coma un
allo”, esa frase que, aínda que todos llo din con referencia á planta, que máis
ca picar amarga, outros aseguran que a expresión refírese á listura dos aios
que servían de mestres ós fillos da nobreza. Mais como queira que fose,
recoñece el agora, a súa listura foi vencida pola cobiza, pola ansia de ter e
posuír as riquezas prometidas nun anuncio por palabras que o arrastrou polo
mundo como arbusto seco no deserto, como unha folla sen peso arremuiñada polo
vento, ata desnortalo e convertelo nunha bola sen inercia.
Diante
do atordado Ulises de Ítaca presentouse o seu veciño Hermes, membro do equipo
de información e comunicación do Corpo Superior de Policía, de visita na cidade
para participar nun congreso internacional de loita contra o narcotráfico,
dándolle novas da súa terra, do pai que sentiu perder o futuro cando o fillo
abandonou a facultade, do acoso dunha colla de narcos que o vello ten
denunciado na Garda Civil, do seu cativo, a quen coñeceu na de Néstor, e que
amosa ser outro Allo de pura cepa, nas faccións, nos xestos e nas mañas, e da
moza que deixou a punto de dar a luz, quen hoxe sacrifica un prometedor futuro
para sacar adiante a un fillo sen pai; e entón ó aventureiro itacense
abrandóuselle o corazón e os ollos verteron o arrepentimento por tantos anos de
esquecemento, que trata de xustificar. “Marchei para redimir de penas á miña
xente e os fastos da fartura viráronseme de costas”. Laméntase o outrora
aguerrido buscavidas, no mesmo intre en que chegaba a súa girl, quen o acariña e, con aire de recriminación, antes de seren
presentados pregúntalle ó acabado de chegar “¿que lle fixeches ó meu Friend?”, e Hermes, engruñando os ombros
dille que nada, que só falaban da súa terra e de todo aquilo do que un día se
ausentou. Pero a moza sente que ese pasado que lle acaba de lembrar opera como
un intruso con gadoupas de miñato que vén a arrebatalo, que esperta nel lembranzas
de ausencias e ansias de reencontro, e entón aloumíñao, e bícao, e promételle
praceres eternos, e unha vida de folganza se se esquece dunha vez por todas
dese país que non puido nin soubo retelo. A moza do Calipso sérvelle un licor
que o gorenta, e ofrécelle a inmortalidade, ela, a quen lle veñen de prometer
un papeliño para unha película que proxectará as súas luces sobre un camiño de
estrelas, e polo que el será o seu acompañante en todos os saraos e festas e
fotos do papel cuché, nas estampas da fama e da inmortalidade. Pero neste
intre, a morriña xa se apoderou del, e a morriña, tal cogomelo de outono
esperta de súpeto estirando as ansias durmidas sen portar polas promesas. Esa
morriña que unhas veces é luz que anima e outras veleno que amarga, e ó final
da noite, cando Hermes se despide deixándolle o seu correo electrónico para
todo o que necesite, mentres ela vai ó camerino onde troca o vestido de cores
mortas pola maquillaxe sen roupa, Ulises retírase ó seu apartamento de dez
metros cadrados para contar os poucos aforros que xuntou co fin de mercar un
billete de avión que o devolva a carón dos seus dunha vez por todas, por moito
que a girl queira retelo, facelo inmortal e folgazán. E desde o
fachinelo do seu cuarto, mentres contempla a estreita vista dunha calella
escura decorada con caldeiros ateigados coas sobras da folganza, dos que se
alimentan unlleiros gatos posuídos pola malsá nugalla, gatos adormecendo á
calor dun fumegante conduto de auga quente cun ollo sempre aberto, precavidos,
sempre precavidos, medran nel os desexos do retorno.
Ningún comentario:
Publicar un comentario