Far O'McKwoo
O maldito engado das cidades con
apelido
Chove
en Ítaca. De súpeto resoan na patria de Ulises os versos do desleixo, de nais
que non teñen fillos e fillos que non teñen pais. Resoan abouxadoramente os lamentos
nunha terra onde o calote vai gañando terreo co ofrecemento de doados beneficios
a troco de esterilizar o cerne do país. Domina a prepotencia abonando os campos
da desidia, e Ulises ó outro lado do mar remoe as novas que lle trouxo Hermes;
que Laertes laméntase da soidade que o abrangue e Penélope da falta de alguén
con quen consultar as súas dúbidas para proxectar o futuro, e todos, aquí e
aló, entenden que a emigración esteriliza as terras que a gavela sementa de
falsas ilusións.
Cada
un ó seu xeito necesita gañar tempo. Ela, a nai escudo e lanza do seu fogar
debe adiar, intencionadamente, decisións comprometidas e pensar detidamente no
camiño a tomar por moito que a traidora présa aguilloe insistentemente ata
confundir desexo e necesidade.
Tamén
chove unha chuvia miúda e fría na escura calella neoiorquina, amosándolle o
retrato da súa desidia, a escura calella poboada de gatos lacazáns e ratos
ousados que sobreviven enfrontándose polas sobras do benestar. Ulises, a soas
coa súa señardade conta os poucos dólares que serán a súa balsa de salvación, a
balsa coa que mercar o billete de avión que o deixe en Santiago antes de que
ninguén se decate da súa marcha. Antes de que ninguén o reteña cos elixires da
galbana. E corre, coma quen fuxe das covas do averno, nunha arroutada, decidido
e voluntarioso cara a porta do retorno. “Un billete para Santiago”, pide. Un
billete para non estar só, para ter un ombro sobre o que apoiarse e un regazo
onde enxugar as bágoas.
E co billete na man xa se sente liberado, mais
aínda así, temeroso da hora en que ha de enfrontar o camiño do retorno, temeroso
dos deuses da desventura que argallan, confunden e trampean os vieiros da vida,
accede á porta de embarque correspondente ó número de voo que lle indica o
billete, nervioso e embebido do trasfego do aeroporto. Só ve números, só desexa
ocupar o seu asento. Tan ansioso por cruzar a pasarela que non se decata de que
o billete que leva na man é para Santiago de Chile, e non para o de Compostela,
mal acostumado como está a quitarlle o apelido ó Santiago da súa terra, do que
só se decatará cando o capitán da aeronave anuncie que están sobrevoando os
Andes.
Ulises
desespérase, chama á azafata e amósalle a súa tarxeta de embarque, o resgardo
do billete, mercado cos únicos cartos que tiña, o seu pasaporte para Galicia.
Pero a azafata, amablemente, toma toda a documentación que el lle amosa, le
demoradamente, mírao cun sorriso de compracencia e pena ó mesmo tempo, e
procura acougalo. Preséntase co seu nome, Leucótea, confiando en que, coñecendo
o nome do interlocutor é mais doado o entendemento, e amosándolle as claves
impresas acaba de deprimilo. Non hai confusión, ou el ou a axencia de viaxes
non especificaron adecuadamente a que Santiago querían ir.
De
súpeto, Ulises comeza a tremer. O seu retorno xa é imposible. Os ventos do
infortunio sopran de proa e arredan o destino. Os nervios, a ansia e a
arroutada decisión xogaron con el obviando un dato tan elemental como que hai
cidades con apelido, e queda sen palabras. Xura, renega e maldí o día en que
decidiu buscar fortuna en terra allea, e séntese como se caese sobre el a lousa
dun camposanto. Aterrecido, tal que un frío apocalíptico lle pechase todos os
vieiros da vida encóllese no asento desesperado. Acaba de arruinar o seu
retorno porque a un conquistador do século XVII lle deu por trocar o nome
orixinal dunha aldea co fin de congraciarse cun santo matamouros; e Leucótea, a
azafata, apiadada do seu desespero só lle pode traer unha manta para que o
corpo deixe de tremer e unha infusión de tila para que acougue a mente,
prometéndolle buscar unha solución en terra, aínda que só sexa para devolvelo ó
aeroporto de partida. Esa é a única esperanza que lle queda.
E o
perdido pasaxeiro desespérase. Tantas veces preguntou de quen era a culpa e
sempre había unha culpa que culpaba á culpa anterior, sempre había unha cadea
de culpas que non exculpaban, pero desculpan.
Finalmente,
xa en terra, nas oficinas da compañía, demóstranlle que só el é o culpable do
engano, e a compañía aérea non é ningunha casa de beneficencia.
Ningún comentario:
Publicar un comentario