¿Cantos non
tiveron algún contratempo á hora de transportar unha cunca de infusión ou café,
desde a cociña ó salón?. ¿Cantos non quedaron sen a bebida e tiveron que coller
a fregona xusto cando empezaba a película?.
O problema que
os físicos expoñen é moi doado de explicar, pois ó andar, o movemento
transmítese á cunca e esta fai oscilar o seu contido cunha amplitude e
frecuencia de onda proporcional á amplitude e frecuencia dos pasos de quen porta
a cunca. Os camareiros, procuran compensar esas oscilacións cun artístico e ás
veces inapreciable movemento do brazo para evitar que a forza das ondas xeradas
dentro da cunca derramen o contido. As nosas paisanas, sen ser doutoradas en física, cando ían a por
auga á fonte e traían os caldeiros ou bañeiras na cabeza, diminuían a
incidencia da amplitude das ondas colocando unha folla de verza sobre a auga,
precisamente para diminuír a amplitude polo simple peso da folla.
 |
| Fonte de Noia en 1926 (Ruth M. Anderson) |
Pero o
recipiente máis idóneo, para tal mester é a sella. Quen a inventou debeu ter
presente o problema de transporte de auga, sempre á cabeza. A súa forma
troncocónica, coa base superior moito máis pequena que a inferior, fai que os
picos de onda reboten contra as paredes en altura (dado que están inclinadas
cara dentro) amortecendo a transmisión dos impulsos provocados polo movemento ó
andar e teñan na superficie unha incidencia mínima, co que a auga moi raramente
se derrama.
O día que alguén
invente cuncas de café e infusión de forma troncocónica como as sellas, a
ninguén se lle derramará o contido.
Ningún comentario:
Publicar un comentario