Anubis
era un deus que habitaba na banda oeste do Nilo, alí onde se pon o sol, onde
nace a noite e de onde vén o frío e a morte. Era o deus das necrópoles.
Distinguíase
Anubis por ter cabeza de chacal, de can preeiro, que vixía todo o proceso de
embalsamento dos defuntos, e logo, cando o finado se presentaba diante de
Osiris, el sacaba a súa balanza e pesaba as vísceras daquel en comparación coa
chamada pluma da verdade, na seguridade de que as maldades cometidas pesan como
chumbo e as bondades son leves coma nubes.
Lembramos
a Anubis, porque estamos ás portas do san Miguel, o san Migueliño das uvas
maduras.
Ningún comentario:
Publicar un comentario