Para empesar, polo visto, a alghén do piso lle pareseu unha parvada a
miña invectiva contra sertas festas populares, verbighrasia, o entruido: quero
puntualisar que daquela me estaba referindo máis ben ao entruido urbano, ben
menos meritorio que o rural co seu carácter ansestral… (É que non me quero
malquistar cos que me dan cobexo ou cobertura inmobiliaria). E aghora imos ao
que iamos.
O e-mail ou correo electrónico ou emilio!
Vaia invento, moi disfrutable para os que non temos outra cousa mellor para
faser… Disque mersé a el os humanos tornamos a escribir cartas, e é talmente
así, en grande medida, pois iso son as chamadas mensaxes, cartas cun feitío
dighamos moderno, pero cartas ao fin e ao cabo… e cartas rápidas e cartas
prácticas e cartas baratas ou económicas (non vaia pensar alghún portughés que
estou a falar de cartas-cascudas!).
Nada que ver con aquilo de procurar papel e boli, contar cun sobre,
pechalo a puro cuspe, e logho irmos ao correio, no seu horario, claro é, e alí
fasermos cola e despois comprarmos o selo correspondente…
miñanaicomomiñanaininghunha, que proseso complexo! Por iso moi cómodos nos
tornamos.
Serto é que o emilio seghe a ter a pegha de ser monólogho, cousa que é
superada polo teléfono, tamén instantáneo e coa vivavós como vantaxe, que este
si é un diálogho… cando non che toca un interlocutor que te interrompe ou
directamente te anula ou ninghunea, que de todo hai… Serto tamén que neste
KORRUNTXO e neste pisiño caresemos de tal aparello e un nin móbil ten,
retrógrado que me teñen alcumado,
E os teleghramas? Digho eu que xa poucos se cursarán, estes como as
cartas ou mail (sin e-) ficarían destinados aos outros retróghrados que non
temos ordenata ou móbil reseptor de ghuasáps ou como se chamen; ou mesmo os
faxes e burofaxes, se cadra só limitados ás empresas ou similares…
O colmo da utilidade do emilio é cando a comunicasión é a longha
distansia, faséndonos olvidar aquelas cartas por avión que prosedían de alenmar
e eran acheghadas polo entrañable carteiro da nosa infansia, nostálxico praser
que ben paghou a pena perder… Cousa que me trae aos miolos –ou o que resta
deles- aquel dislate relixioso, masoquista e necrolóxico clásico –xa estou
outravolta desbarrando por ese perigoso toboghán!: “O praser de morrer sin pena
ben pagha a pena de vivir sin praser”… manda truco!
Aghora que o penso, entre o monólogho puro e duro e o diálogho pode se
situar o monólogho dialoghado: non é que tolease, é que iso é o que é o xénero
epistolar (no que incluo o emilio), pois ti, na realidade, dialoghas… con
intervalos temporais, ou non? pero dialoghas.
O malo é cando non che responden, cando te deixan sin ti querelo coa
última palabra ou coa palabra na boca: algún dia ocorréuseme que isto das
cartas ou mensaxes inconstestadas é un xeito de ghrosería propia de maleducados
–ou malaprendidos, como disía unha señora visiña-, como outros exemplos talvez
máis evidentes: implica un serto despresio ou desleixamento moi sercano á
insensibilidade ou falta de empatía cara ao outro. (E digho, para rematar. quen
é quen de disterar o sexo das/dos ghaviotas/ghaviotos? Porque signos externos diferensiais este
miope non llos cacha!).
Ningún comentario:
Publicar un comentario