Cómo somos de
hiperbólicos ou superlativos na nosa fala cotiá! Aí tedes o uso e abuso de
palabras tales: ghran/ghrande, enorme, moi/moito, profundamente/fondamente … aplicadas a situasións do máis variadas.
Está aquel
político fondamente democrático e o individuo do que somos moito amighos, ou o
moito impresionado que estou pola morte daqueloutro… e non é que sexa así
literalmente na maioría dos casos. É como se lle tivésmos pouca fe, como se lle
désemos maghro creto ás palabras que emitimos, as expresións que deitamos…
Está o Fulano
que é un ghran apaixonado polo bo xantar ou o ghrande músico ou escritor.
Recórdame aquel xeito pailán de chamar Don Ramón de la Cruz –mesmo no
nomenclátor madrileño- a tal escritor… é que o resto non era meresente de tal
engholado tratamento? Cando se sinte a nesesidade de aporlle un don a alguén é
que non é abondo evidente a sua suposta valía, ou é? A contracara ven sendo o
tuteo/titeo empreghado para falar a deus ou os santos, incluida a nai daquel,
de tu por tu.
Isto tamén
relasiónase co tratamento dado antano, e aínda hoxe no medio rural –condenados
ambos, o medio polo que se ve, e máis o tratamento á extinsión- aos pais e abós
polos fillos e netos, ata o punto de lles chamar señor e señora; mesmo entre a
parella se adoitando tal e ata o costume de a muller chamar ao marido polo
apelido.
O máximo da
paverise (neoloxismo derivado de pavero) é cando che dan, vía teléfono ou
epistolar, unha ghrande aperta, ou un ghrande bico, mesmo un forte abraso,
seghindo coas hipérboles… mesmo teño oído encarghar un ghrande saúdo para
Sutano de tal… ou moitos recordos (oes, non poucos: moitos)… e, inda que non o
creades, despedirse dous, disíndolle un ao outro: Unha aperta! (sen lla dar
físicamente, difísil de traghar, nonsi?).
Isto todo
lévame á “cuestión bico”. Moito (bó, non tanto, xa estou eu propio abusando da
palabriña) tendo este okupa cavilado en duas cousas.
Unha, o chamar
con un único nome dous feitos ben diferentes (ben e tan tamén son usados con
esaxerasión!): o bico ou beixo (que din con maior eufonía os portugheses). Pois
unha cousa é dar un bico na meixela, carrillo ou cachete e moi outra (xa
estamos exaxerando co moi!) dar o tal na boca, ainda podendo ser nesta variante
externo, nos morros (chamado biquiño ou morrete) ou interno (de línghua ou
morreo ou de parafuso)… externo e interno mesmo como os escolares.
O bico
cacheteiro foi e parese que volta a ser, como antano, ata habitual entre homes,
con moito carís fraterno como o foi de sempre entre mulleres… ou coa
calificasión por veses de bico da pas, aghás o bico de Xudas, particularmente
aquel do Giotto, que desde cativo me impresionou… O outro, o morreiro é só
practicable –fora os casos de homosexualidade ou de arabigués- por xentes de
diferente sexo.
A outra cousa
da que non me canso de falar é a ridiculés, mesmo o ghrotesco que vexo o doble
bico, nun e noutro cachete… e non dighamos cando son tres! Tentando darlle unha
explicasión (caso que non é aplicabla cando tres), digho eu se non se
orixinaría o conto en darse dous bicos, eu un a ti e ti outro a min, o que
sería como a devolusión que se fai cos saúdos ou memorias… de non, non lle vexo
a rasón. O colmo dase cando, maismente
nos exsenarios, hai unha ringhleira e chegha alghén bicando a todos e cada un
con dous bicos… miñanai, cousa máis ridícula non vin…
Ningún comentario:
Publicar un comentario