Neste domingho de defuntos –que non
deixando de ser efeméride de orixe relixiosa ten adoptado un carácter case
sivil ou laico- penso, unha ves máis, nos absurdos efemerídicos da
sosiedade española. Por qué a xente vai aos semiterios no dia anterior,
dándolle preferensia aos santos descoñesidos –porque iso son todos os
santos- sobre os defuntiños coñesidos do dia seghinte?
Está a sinrasón de que o dia un é festa
católica que segue vixente, e así se canalisa ese dia ás incautas e
irreflexivas xentiñas polos vieiros mortuorios… E por qué se adoita selebrar os
santos dos familiares e amighos sobre os aniversarios do natalisio ou
cumpreanos, aqueles non tan persoais como estes, que son as verdadeiras e personalisadas
datas dos individuos? Pola mesma sinrasón: qué Pilar dá marxinado ese solenísimo dia do seu santo en
benefisio do humilde dia da sua cheghada ao mundo?
É que a relixión impregna ou preña de
tal xeito a nosa sosiedade que mesmo os non relixiosos non se dan liberado –se
é que sequera o procuran- da milenaria inersia beateril do santoral católico.
Aghora tamén estanvos a revivir
tradisións máis ou menos traghables –por serto, non tan selvaxes como as
touradas e outras da xeoghrafía española- tales o samaín (ghálogüin por mal
nome british) ou manter e resiclar outras como o entruido, que se
algunha rasón tivo en tempos de oscurantismo ou represión, hoxe, con esas
liberdades cando menos formais que posuimos, parese ter perdido aquela
finalidade de se seudo rebelar ou burlar a xente do poder absoluto dos de en
riba…
E non é que hoxe nos podamos considerar
liberados, na medida en que a liberdade é unha utopía que nos axuda a,
ilusionándonos, sermos máis felises, pero non é como antano, que che ia a vida
na ostentasión de ideas opostas ao poder dominante. Se algho se debería
conservar e aumentar, pero en toda época do ano, maiormente no miolo das
campañas políticas, son, na nosa sercanía, os apropósitos e demáis críticas
humorísticas populares.
Será tamén, non o negho, que un non é
moi festeiro e bota no mesmo saco as poeirentas e retróghradas romaxes e as
verbenas de músicas alleas e perralleiras, como os entruidos e as cada día máis
baleiras festas dúplises da fin do ano, desde o hortera santacláus até os
relambidos beléns, máis semellantes aos medievais contos infantís que a
calquera evocasión relixiosa seria e respetable: é algho como aquilo que
disíamos aí atrás sobre o impúdico e kitsch corasón das imaxes católicas ou o
que non cheghamos a disir sobre a europeisasión da realidade semita dos
protaghonistas da Biblia -ese conxunto de libros que, no tocante ao Vello
Testamento, non é máis que unha historia impura e dura dos xudéus, con
insoslaiables cumes literários- que os cristiáns adoptaron insensatamente,
cando lles debéu cheghar co Novo Testamento, que ten abondo para roer…
Pero todo isto non vos hai deus que o
revirta… e se non perguntádello aos revolusionarios franseses do desaoito, aos
rusos do vinte ou aos cubanos de hai sincuenta anos…
(Seique me estou escorando
perigosamente cara á iconoclastia ou irreverensia contra o establesido… e
calquera dia me chaman a atensión no pisiño que, de momento, seghe a desfrutar
e sufrir este okupiña).
Ningún comentario:
Publicar un comentario