 |
| Ilustración de Lola Fernández |
Baleira de si mesma a tarde
cuadriculaba fondos alternados de sombras.
O sol era un puño no alto.
Unha abella cataba os cálices florecidos
e unha ruína de insectos remoía no subterráneo.
A tarde calou as palabras.
As mans ficaron abertas á espera da forma
doutra man.
Non hai a quen lle preguntar.
Todo é tarde.
O tempo enmascarouse de mediodía,
engaiolando as horas.
A cidade é lineal,
cumes de cemento escaravellan rúas
onde camiña a nada.
Drebrúzome nela como unha sustancia máis
e espállome en cada unha das trabes férricas
que conforman o seu torso inhumano.
Ningunha carexa mudou a nervadura tensa
porque xa non hai presente,
todo se pechou no pasado.
Tempo e tarde
forónse bicando incestuosamente irmandados.
Gústame o debuxo, o caso é que mirandoo, ao pincipio parecíame abstracto, logo acabei vendo unha estrutura de formigón e ao final, un castelo sarraceno no medio dun deserto!.
ResponderEliminarO mundo da poesía galega xa hai tempo que non é o das froriñas de toxo. Agora manda Baudelaire.
ResponderEliminarManuelantoniano diría, tanto polo tempo como pola forma. A friaxe da cidade como un corpo estraño malia bicos e garatuzas. Pode ser?
ResponderEliminarSíntome agradecida polo eloxio mauelantoniano; cando escribín este texto quixen recrear un espazo arquitectónico a partir da cidade moderna de formas agudas, cadrados, triángulos, liñas rectas.. A idea dunha cidade abandonada da que fuxira toda presenza humana. Só os insectos sobreviven. Hai unha nostaxia de humanidade, na man tentida, como esa man que tende Deus cando crea a Adán, que debeu ser un momento de máxima tensión. Pero isto e o que se pensa, outra cousa é que se logre. Grazas lector Anónimo.
EliminarO anónimo do 25-N, apunta o de M. Antonio, non sei se pola presenza dese sol "inactivo", ou o ton existencial, a obxectividade con que intenta contar. Tamén podería rosaliano pola identificación co sentimento da cidade.
ResponderEliminar