Pola data na que se sitúa
o seu martirio, Vicente representa a vitoria da luz sobre as tebras, da
primavera anunciada sobre o duro inverno que aínda dura, a do día sobre a
noite; a vitoria, en fin, do cristianismo sobre o paganismo, ou, digamos mellor
sobre as crenzas relixiosas anteriores, en tempos nos que as autoridades da
Tarraconense recibiron a orde de atar en corto ós cristiáns.
Durante o xuízo por
desacato, contra o bispo oscense e o seu diácono Vicente, este, convencido da
súa oratoria erixiuse en defensor da causa facendo apoloxía da súa crenza e
desprezando as leis romanas, o que, como é lóxico, alporizou ó xuíz, quen tras chamarlle
“mociño presuntuoso”, condenouno a ser torturado no poldro. E como aínda así
non daba polo aviso, os verdugos cambiaron de táctica, para rabuñarlle a carne
con ferros e garfos afiados. Pero Vicente, co corpo cuberto de sangue, seguía
proclamando a súa verdade e insultando os xuíces.
(Podemos interpretar neste
relato que o xuíz simboliza os males e sufrimentos do inverno, contra quen
Vicente –a primavera que se anuncia- loita sen máis armas que a súa palabra e a
esperanza no futuro. O raño tamén é o aparello que carda e airea a terra
próxima a dar froito)
Desesperados, os verdugos coa
súa teimuda actitude, puxérono sobre unha grella e botáronlle sal sobre as
feridas para que a dor fose en aumento, pero a resistencia física do mozo
desesperaba a todos, pois por moito que avivaban os carbóns non conseguían
facelo calar e menos pedir perdón polas insolencias que soltara e seguía
soltando contra a autoridade. Á fin, nesta relación simbólica, tamén tras a
poda destes días, a ramallada é queimada nos campos e a súa cinza serve de
abono para o futuro froito.
Daquela, temendo que o reo
finase sen se arrepentir, decidiron metelo nun calabozo frío e húmido, pero co
chan cuberto de anacos de louza, para que non puidese deitar o corpo chagado.
Mais a estas alturas do martirio Vicente só sentía o seu propio delirio, e
antes de expirar proclamou que se encontraba gozando da gloria, que uns anxos
entraban a recollelo e que o lúgubre calabozo (o inverno) trocara nun xardín
luminoso e cuberto de flores (a primavera).
Pero ó igual que o tempo
frío e desapracible acaba finando fronte ó empuxe da luz e da calor, así
remataron os sufrimento do diácono, e o xuíz sentiuse vencido, e para non dar
un mártir máis á cristiandade, mandou que o seu corpo fose exposto sobre a
terra, para que as aves e as feras o depenicasen; mais entón, un corvo, ave
negra e símbolo da morte en tantas ocasións, converteuse no seu fiel protector,
baixou e ficou revoando sobre o cadáver, para que ningún paxaro ou fera se
acercase a el.
Impotente ante tal
prodixio, o xuíz aínda mandou que arroxaran o seu corpo ó mar cunha pedra atada
ó pescozo. Pero o corpo do mártir saíu a flote e recibiu cristiá sepultura en
Valencia.
Cóntase que, moitos anos
máis tarde, cando os mouros conquistaron Valencia, o cadáver de Vicente fuxiu
para o cabo que hoxe leva o seu nome, no extremo sudoeste da península, onde se
lle ergueu unha ermida, ata que Afonso Henriques, no 1148, trouxo os seus
restos para Lisboa.
A lenda portuguesa que
refire este episodio, asegura que non foi o defunto quen fuxiu, senón uns
corvos quen transportaron os seus restos ata o citado cabo, e por iso hai dous
corvos no escudo lisboeta.
(Extracto do artigo publicado en A Nosa Terra en Xaneiro de 2004 por
Francisco Ant. Vidal)
Ningún comentario:
Publicar un comentario