Acuario, ou o copeiro de Zeus

         

         Segundo os astrólogos, que non os astrónomos, Acuario ocupa o mediodía celeste desde o 21 de xaneiro, día de santa Inés, a virxe e martir a quen lle medrou o pelo, ata o 18 de febreiro, do que poderíamos citar máis dunha ducia de santos ós que ninguén lle ten moita devoción.

         Pero hoxe a pregunta que nos facemos é por que Acuario ocupa un lugar no ceo real, no das estrelas, e para iso haberá que viaxar a unha época na que un mociño moi guapo, chamado Ganímedes se dedicaba a coidar do gando de seu pai nun monte perdido aló por preto de Troia, e na soidade do pastoreo entretiña o tempo xogando coa frauta, outeando o horizonte por se viña o lobo ou algún forasteiro con malas intencións.

         E ó son da súa frauta estaba en certa ocasión tan embelesado, que non se fixou que a aguia que viña cara el era o mesmo Zeus disfrazado e con intención de seducilo, porque lle gustaron as feituras do cativo e a música que tocaba, porque viu nel ó máis fermoso dos mortais, e lle pareceu o máis adecuado para levalo ó Olimpo onde lle había de servir de copeiro, de escanciador de licores divinos, e tamén de augador para as mañás de resaca. E para recompensar ó pai por ficharlle ó cativo pastor, Zeus regaloulle unha cepa de ouro e uns cabalos novos que o deixaron contento.

         E Ganímedes serviu honestamente ó pai dos deuses con dedicación exclusiva, en público e en privado, ata que deixou de ser o neno guapo que fora e outro vén a ocupar o seu posto. Pero o pai dos deuses, agradecido polos servicios prestados, cando o copeiro finou, colocouno no firmamento co nome de Acuario.

     É por isto que, quen mire ó ceo nunha noite clara de verán, sempre verá a constelación da Aguia coa luminosa estrela Altair voando sobre o copeiro.