A estirpe desta
familia vén dun cabaleiro que acompañou ó caudillo godo don Mendo de Rousona, irmán
do derradeiro monarca longobardo, para combater ós mouros que invadiran a
península Ibérica. E aínda que o valor e valentía foi marca de familia (a pesar
de que tamén hai un Andrade o Mao, entre eles), quen gañou maior aprecio como
cabaleiro honrado foi don Fernán Pérez de Andrade, tamén chamado o Bo, cando nunha
batalla entre don Henrique de Trastámara, alcumado o Bastardo e seu irmán don
Pedro, quen para uns foi o cruel e para outros o xusticieiro, por ver a quen
lle tocaba reinar, estando o tal don Henrique caído e don Pedro disposto a
rematalo, este Andrade o Bo, interpoñéndose entre os dous e proclamando “Eu non
quito nin poñe rei, pero axudo ó meu señor”, apartou a don Henrique da
acometida do seu inimigo, e unha vez libre do perigo poido o Bastardo volverse
contra seu irmán e matalo. 
E tal fazaña valeulle ó Andrade as vilas de Ferrol e
Pontedeume así como todas as terras da redonda, ademais de permitirlle o uso do
escudo no que, en sinople, crúzao una banda de ouro con cadansúa cabeza de dragón
nos extremos, asemade de ouro, e bordéase o conxunto cun reberete de prata onde
en letras de sable reza: “Ave María
gratia plena”.
Así
(máis ou menos) o narra o Licenciado Molina na súa “Descrición do Reino de
Galicia” en 1550, sen embargo anda por aí outro conto no que o mérito de tal
fazaña e frase lla outorgan ó capitán e mercenario francés Deguesclín, que
participou na guerra entre os dous irmán. E eu, particularmente, apoio a tese
de don Álvaro Cunqueiro, quen di que unha frase así só se lle podía ocorrer a un
galego.
Ningún comentario:
Publicar un comentario