Por Pura
Tejelo
 |
| Ilustración de P. Losada |
O sol pregouse no serán.
As ondas fuxían con violencia da praia
e voltaban a dentadas
devorando o seu espazo lunático.
Encarámase a montaña
coa súa crista verde
e raña un raiolo que lisca
en xolda,
galo no mencer,
entrando na miña alcoba
como un corpo coñecido,
cando os ollos azuis da noite
espreitan sons que eu reclamo.
( De diálogo da
Montaña e o Sol)
Ningún comentario:
Publicar un comentario