COUSAS DE SALAMANCA

Por Pepe de Rocaforte

            No transcurso do último ano e pico as miñas colaboracións neste medio viñeron seguindo unha traxectoria máis ben errática, polo menos no atinxente a temática. Hoxe, consciente deso e sen rectificar as miñas perniciosas tendencias á mestura, vou abordar un tema que invade, ou polo menos toca, a competencias de Francisco Vidal, home moito máis habelencioso e competente nestes asuntos. Desculpa, Farruco.

            É o caso que quería referirme a Salamanca, onde tantas cousas hai para admirar a cada nova visita, desde o imparable ascenso do prezo das consumicións en bares e cafés da Praza Maior, en flagrante contradición co I.P.C., ata a profusión de catedrais, igrexas, conventos e palacios esparexidos polo núcleo urbano.

            A un destes monumentos quería referirme. Trátase do Convento de las Dueñas, fundado no século XV coa laudable intención de dispoñer un lugar onde as nobres damas que así o desexasen puidesen contar coa necesaria tranquilidade para se dedicar á piadosa práctica do sacrificio e a oración.

            Non vou tratar da arquitectura do edificio, nin da fermosura do claustro, nin da calidade das tallas, nin de cousa ningunha desas para cuxa evaluación non estou particularmente dotado. Contarei en cambio unha lenda (hoxe compre ser cautos: non é unha historia, trátase dunha lenda, quede claro) segundo a cal alá nese século XV ingresou no convento unha escrava guineana, coa pel negra coma o betume, de nome Chikaba, vítima na súa mocidade de abusos e malos tratos.

            Esta escrava guineana posuía unhas extraordinarias dotes curativas e sandaba a canto doente se poñía nas súas mans, a pesar de (?) ela padecer unha hernia, herdanza dos malos tratos padecidos na súa adolescencia africana, o que a fixo ser moi estimada polas donas a cuxo servizo se atopaba. E conta a historia, perdón, a lenda, que cando a escrava morreu a súa pel mudou de cor e acabou convertida en branca. Todo un detalle divino para coa súa bondade.

            Alí, nunha sepultura do claustro, foi enterrada e posiblemente aínda permaneza a presumiblemente santa curandeira Chikaba.

            E xa que con Salamanca andamos, non me resisto a acompañar esa foto dunha cegoña tocando a campana nunha igrexa salmantina. O primeiro que me veu á imaxinación ó vela foi a lembranza de “Margarita la Tornera”. ¿Estaría a ave substituíndo a un sancristán a quen lle deu a arroutada temporal de se ir alistar ás milicias do Estado Islámico no Próximo Oriente?

            Todo pode ser nesta cidade. Non esquezamos que nos restos do que foi a cripta da desaparecida igrexa de San Cebrián, hoxe coñecida como “La Cueva de Salamanca”, en tempos non moi ben determinados impartía clases o diaño, noso vello amigo Satanás.