Por Pepe de Rocaforte
Xa sei que
o problema non é exclusivamente meu, pero é o caso que hoxe en día leo unha
obra, de poesía, novela, ensaio, historia… e ó cabo dun mes, ou antes, salvo
escasas excepcións, non me lembro sequera de tela lido. En cambio acórdome con
bastante precisión de libros que lin de rapaz e adolescente.
Conto esto porque hai uns días, repasando un xornal
atrasado (non só coas novidades librescas, tamén cos periódicos deixo pasar un
tempo antes de ler páxinas que por un motivo ou outro me chamaran a atención)
vin unha información, “Descubren dos guiones inéditos y un cortometraje de
Fernández Flórez”, na cal se falaba dunha película curta de 1951 , de José Mª
Zabalza, traballo de prácticas na Escola Oficial de Cine, titulado “Una
tragedia muy muy íntima”. “Una comedia con mala leche” segundo un directivo da
Fundación Wenceslao Fernández Flórez, quen comenta que se trata dunha historia
antimilitarista na cal un militar franquista ó chegar á súa casa atopa á muller
con outro home, pero apurado polas ganas de mexar, despois de ameazar de morte
ós adúlteros, o que fai antes de nada é irse aliviar ó baño.
O informante supón que a idea xurdiría dalgún artigo do
escritor, porque non hai ningún texto de W.F.F. que se corresponda con ese
título.
A min veume inmediatamente á memoria o texto de Fernández
Flórez e mesmo a ocasión en que o lin por primeira vez ós meus trece ou catorce
anos. Volvía de me dar uns baños e facía unha calor que te obrigaba a buscar
todas as sombras camiño da casa. E así e todo seguía a ler un libro empezado
mentres secaba ó sol entre chapuzón e chapuzón. O libro era “Visiones de
neurastenia” e o texto do cal debeu saír a idea da curtametraxe está no relato
titulado “La historia de mis dos amigos”.
Por certo, ese coronel Rombón que ó chegar á casa
encontra á muller en brazos dun capitán da Remonta, non se debía tratar dun
militar franquista, posto que o libro foi publicado en 1924, cando aínda o
franquismo non impuxera tanta felicidade a esta parte da península ibérica. E
tampouco a idea me parece esencialmente antimilitarista. Na miña opinión o que
perseguía W.F.F. era darlle un toque máis cómico ó feito relatado.
Para min a máis cruel imaxe antimilitarista do autor está
en “El secreto de Barba Azul”, onde o xeneral Mikri, o maior talento militar de
Surlandia, protagonista de cincuenta retiradas, todas gloriosas, sen excepción
algunha, acosado polos inimigos da patria que o derrotaran sen paliativos, á
pregunta de “¿Non fuxe vostede?”, sorrí e responde, “con amargo orgullo”, “Non
fuxín nin fuxirei xamais, vou preparar unha das miñas retiradas, a máis grande,
a máis asombrosa”.
E efectivamente, ó cabo de dous anos remataba a volta ó
mundo na súa retirada marabillosa e estaba na fronteira de Surlandia polo lado
oposto a aquel por onde saíra. “Un recorrido único na Historia”, remachará
Wenceslao con toda a seriedade do mundo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario