ANDURIÑAS, GORRIÓNS E OUTRAS AVES

Por Pepe de Rocaforte

            Vin xa non lembro onde, a pesar de non haber moito tempo, unha noticia alarmada, e alarmante, sobre a progresiva desaparición de especies avícolas e acordeime doutras informacións sobre a preocupación de determinados organismos interesados no coidado e preservación de especies como, poñamos por caso, a aguia real ou o voitre, este hoxe en día non moi en perigo de extinción ó meu parecer (e pódese entender tanto no sentido real coma no figurado).

Por outra parte lin, tamén hai pouco, unha reportaxe sobre os problemas causados en determinados países europeos pola proliferación descontrolada de cisnes, seica unha especie altamente invasiva, o cal me fixo acordar de cando hai xa uns anos apareceron tres exemplares polos arredores do porto de Santa Cruz, en Oleiros. Hoxe daqueles tres cisnes, emigrados posteriormente ó interior da ría do Burgo, puiden contar vintesete exemplares adultos e a estampa resulta moi fermosa, pero ¿chegará o día en que para poder ver a auga da ría sexa preciso apartar os cisnes?

           Volvendo á información inicial, a noticia amplía o dato: as especies en maior perigo de extinción son as das aves pequenas, por exemplo anduriñas e gorrións, entre outros. O gorrión, paxariño humilde e simpático, especialmente unido ó home (disque que cando unha aldea queda deshabitada, a continuación desaparecen dela inmediatamente os gorrións), parece sobrevivir sen maiores problemas en vilas e cidades. Como exemplo curioso acompaño esa foto dun niño enriba dun portal cidadán.

Pero o das anduriñas xa é outro cantar. A última vez que vin en Galicia anduriñas en abundancia asucando o ceu foi xa haberá máis de quince anos, en Betanzos. Hoxe, aquí, xa empeza a ser algo preocupante a diminución destas aves e moito temo que dentro de pouco non teñan sentido os versos de Bécquer, aquel autor que nos fixo empezar a amar a poesía, na actualidade un tanto desvalorizado, como tamén o fora no seu tempo. Acordémonos de cómo o insigne vate don Gaspar Núñez de Arce, de esquecida memoria, tachaba de “suspirillos germánicos” os seus poemas.

            ¿Volverán as “oscuras golondrinas”? Nunha viaxe de non hai moito tempo por terras salmantinas puiden fotografar en San Martín del Castañar unha imaxe que aínda me deu un pouco de esperanza, pero tamén sería unha triste gracia a de termos que viaxar a terras castelás para ver, “como saeta en el cielo”, estes paxariños de tanta raizame literaria.