O KORRUNTXO DO OKUPA

     

                                              Tráfico en Quito

        “Os coches sirculaban en riada: todo o mundo devesendo por marchar, morren se non se van...”. Aproveito que o autor da frase, a quen coñeso algho, anda por Pragha para sitalo sen consecuensias e darme pé para reflesionar sobre o absurdo da xente que, se non se vai os findes por aí... morre. É serto, cada ves que un ve na televisión as riadas de coches que saen -e entran- nas sidades, sinte unha espesie de mághoa polos que van dentro, mesturada cunha diabólica satisfasión por non pertenser a rasa tal.

Claro é que se comprenden as ghanas que a xente ten de saír, de cambiar de paisaxe, de respirar outros aires... pero non  haberá xeito mellor de tal faser? Parese que non, pois a vida do currante ten esas limitasións das que caresemos aqueles que xa non curramos... e porriba, non temos veículo para nel montarmos... a non ser que aparesa alghún amigho caritativo, que sempre o hai (e non miro para ninguén).

Alghún dia falei da ialma que a Igrexa Católica (unha de tantas escolas de superstisión que no mundo hai) aghora lles recoñese aos animais (non sei se a todos, pero a varios deles que, supostamente, están nun nivel superior: cans, cabalos, ghatos, monos, euqueséi... E estoutro dia falaban do amor que transmiten as olladas dos cans: vaia novidade! E tamén aquí haivos clases e clases: trataríase dos cans superiores, eses de toda a vida, non eses que pululan nas nosas sidades e máis paresen peluches que cans, ou aqueloutros que a nesedade humana creou con malghusto abondo...

Ben, pois está clarísimo que eses ollos, entre melancólicos e querendóns, transmiten algho indefinible que axuda, e canto, ás xentes enfermas, ás persoas sanitariamente carensiadas. Aí tedes a hipoterapia ou tratamento cabalar que diría eu, que non é unha terapia de cabalo, selvaxe, como poderíades pensar, senon un tratamento baseado na interacsión home-animal através do tacto ou da vista. E logho estanvos os que acarisian as plantas, que, tamén, iso din, teñen a sua sensibilidade ou alma e, seique, tratadas con cariño ou agharimo medran, desenvólvense mellor, cresen máis sás e visosas.

 En fin, que moito nos resta por deprender, por exemplo, vendo esas boas mulleres que teñen unha forsa ou se cadra máis adecuado chamarlle resistensia que pasma: primeiramente parindo, mais tamén carghando os cativos, fasendo os traballos domésticos (o que disía a documentasión dantano: labores propias do seu sexo... que a mín de sempre me pareséu outra cousa)... e ata soportando o peso do braso do home, que tantas veses vemos pola rua apoiado na mulleriña, maiormente cando ela e máis baixa e se presta para tal carghamento.

E, como disía o outro, en tempos recuados o home de serto nivel sosial, o señorito, vaia, non podía andar sen sombreiro ou chapeu; despois veu o sinsombrerismo revolusionario... e aghora tedes os rapases que, moitos deles, levan ghorra ata para durmiren... a curda, válghamedéus, que de voltas dá o mundo... e que non deixe de xirar o noso planetiña é o que hai que pedir maiormente, que non é o mesmo un ouropel que un pelouro.