Por Ahcorb Adrog
A pesar do seu nome,
o feísmo non é feo, ou alomenos o feísmo de Leiro non é iso que arrepía ou nos
fai mirar para outro lado, senón observar e tomar parte do que as súas figuracións
expresionistas nos amosan. Elas transmiten a forza da rabia contra os desastres
de todo tipo, contra a contaminación por mor da imprudencia que encheu de
chapapote as costas galegas, contra o medo a unha epidemia de gripe que puxo en
alerta a todo o mundo, contra a barbarie do atentado de Nova Iorque, contra os
imprudentes incendios forestais ou contra o sen sentido das guerras de Gaza e
de Bosnia. Todas elas co ser humano como vítima e causante.
Percorrer a
exposición do quiosque Alfonso da Coruña, é repasar unha serie de
acontecementos vividos nos últimos anos, pero expresados desde a importancia
que teñen as persoas que directamente sufriron e sofren os mesmos,
xa sexan os voluntarios de limpeza de chapapote, os das brigadas contra
incendio, as vítimas directas das masacres bélicas, ou nós, simples
observadores tantas veces desentendidos do problema. E Leiro, métenos dentro do
conflito, fainos partícipes, fainos andar entre os seus personaxes e sentilos
próximos. Emociona a maternidade ou piedade, que el chama “Molido”, cunha nai
bosnia transportando ó seu fillo morto á cabeza, sobre un molido, como se fose
un fardo atopado na rúa e que leva para a casa.
Pero hoxe imos
pararnos diante dunha obra que amosa a desesperación sen sosego dunhas
plañideiras de palestinas, un coro de mulleres clamando ós catro ventos a súa
desgracia. Unha montaxe escultórica de xigantescas figuras que, bebendo do
mundo clásico, das plañideiras gregas con elementos que podemos lembrar da nosa
propia cultura funeraria, denuncia a impotencia fronte á masacre desapiadada
contra un pobo, co silencio cómplice e a inacción do resto do mundo.
As figuras de Leiro
son xigantes, porque a dor nunca é pequena, espidas de todo adorno, porque a
dor nunca é grata. Son figuras entre as que camiñas cun sentimento de impotencia,
porque o autor faiche entrar no seu espazo e sentilas como un berro profundo
sobre ti.
Ningún comentario:
Publicar un comentario