O KORRUNTXO DO OKUPA

Acordábame estoutro dia o mal visto que está “falar do tempo” no asensor ou na tenda... considérase vulghar ou, por mellor disir, deserebrado ou parvo... pois non, meus caros!

É esa unha conversasión ou comunicasión de abolengho milenario: ou é que non vivimos no planeta?

O tempo que fixo ou que fai ou que vai faser é algho primordial na vida do home (e da muller, xa sei): serto que non o é tanto na rotina vilegha como o é na rural, pero...

Se o labregho vive de asertar co clima, e non traghar nin demasiada nin escasa augha do seo... o vilegho, en xeral, a única vantaxe que lle vé á augha é a de limpar o aire, mais... se de viaxar se trata, qué incordio, meus santiños, canto cambia ver unha sidade con e sin chuvia!

Si, xa sei que están os amantes da chuvia (Santiagho sublimouna con aquel seique lírico eslóghan),orballo, aughaneve e neve... pero, insisto, qué incordio para os viaxeiros, para empesar, para os sapatos dos viaxeiros.

Cambiando de tema: non tedes reparado nesas familias que lle chaman aos fillos todos con nomes que comesan coa mesma letra? Eu ben coñeso restes de irmáns con E (non vos é polo chiste do Aduardo, non), así: Eduardo, Eladio, Emilio, Eufrasio, Elixio... Eugenio (o que rompería se for Uxío) ou Euloxio (non Uloxio, como non Uropa)... pois haber hainos...

(Tamén ighrexa, inferno e inquisisión empesan todas co mesmo I).

Logho estánvos as etiquetas da roupa, maiormente as dos vaqueiros (pensar que os vaqueiros levámolos os que nunca coas vacas lidamos... ighual que cabaleiros somos tamén os que nunca nun cabalo montamos), pois esas etiquetas en coiro (non encoiro) son ben doadas de arrincar (a diferensia da raís do toxo verde). Porque eu, confésovolo, o que son eu, e perdoade, néghome a faserlles propaghanda ghratuita aos fabricantes de roupa.

Que me disides das camisetas (esas que antes se levaban por dentro, cabaliña roupa interior) e hoxe pasaron a ser roupa exterior? Eu sigho neghándome a levalas, por moi en bogha que esté darse fachenda coa “marca de prestixio” (cando non é falsa);  iso é, bogha ou moda da parvise: paghar pola prenda e, porriba, faserlle publisidade, non ho! A min nesa non me pillan... pillaranme noutras, téñoo clariño... Para iso xa están os equipos das equipas futbolísticas e bós cartos que lles paghan aos ghichos tales!

E en falando de publisidade: os escaparates ou vidreiras dos comersios (tiven unha amighola brasileira que ria acachón cando escoitaba escaparate, soáballe a alghún peixe, se cadra o escarapote)... pois xa nin os das librarías, que eran os únicos que chamaban por min, nin para eses  miro... dado que libros non podo comprar, nin me collerían neste cativo espaso da miña pesa de okupa, e, para ficar coas ghanas...

            E iso, por seghir cambiando de tersio, dos “barones” (ou baróns) da política: moita ghrasia me fai linguaxe tan contaminada de monarquismo, sobre todo cando meten ás mulleres no mesmo saco, pois nunca oín disir baronesas!