¿PRIMAVERA?

Por Pepe de Rocaforte

Na busca do texto de Vicente Risco sobre o Gólem do que falei aquí a semana pasada estiven folleando nos libros del que gardo na casa, pero en ningún deles vin a referencia ó rabino que lograra darlle vida a un deses seres. Agora empezo a pensar se a quen llo lin foi a Cunqueiro e xa non o teño nada claro. Tal vez o mellor será deixar o asunto de lado e quen sabe se algunha vez se me ilumina a bombilla, ou algún amigo con mellor memoria ca min me facilita a súa localización.

O que encontrei, cousa que non buscaba, foi no “Libro de las horas” unha selección das colaboracións de Risco na Folla do Luns de Ourense desde 1939 a 1961, un texto que me deu material para a colaboración de hoxe. Titúlase “O primeiro moscón” e nel refire don Vicente a aparición dun moscón na súa casa. «Fungaba, esta mañá, sobre a parede de azulexos e era gordo coma un cristiano ben mantido», conta o escritor ourensán. «Foi moi ben recibido, porque é un moscón do verao, e sobre todo, porque é un compañeiro de ociosidade, porque a música das ás do moscón é música de sesta».

A min, particularmente, a vista destes moscardos prodúceme certa repulsión. Menos mal que para certificar o cambio de estación, á parte do repulsivo moscón, na miña casa entrou a primavera, confirmada unha vez máis polo florecemento da orquídea, máis ou menos puntual coma todos os anos e mensaxeira moito máis atractiva que a mosca ben mantida e fungadora.

Pero este ano de reclusión primaveral, ademais da orquídea de sempre, temos de visita na casa unha familia que chegou para aliviar en boa medida o noso illamento. Son tímidos e non se atreven a entrar, adivíñaselle claramente un certo medo, en boa parte xustificado. Tratei de facer unha foto con eles, pero non lle gustou a idea e marcharon as tres ou catro veces que o intentei nestes primeiros días de inicio da nosa relación.

De calquera xeito continuarei insistindo en lle poñer a súa correspondente ración de frangullas de pan enriba do cubretendais como mostra de boa vontade. Espero así que, co paso duns cantos días máis, acaben por se facer tan amigables coma os seus parentes que nas terrazas das cafeterías da avenida da Mariña, frente ó mar, achéganse a visitarte moi arrichados e non teñen ningún reparo en se pousar enriba das mesas e picar as súas patacas fritidas ou o seu anaco de pincho de tortilla, ata mesmo con ganas de tomar parte nas tertulias dos que conversan tomando un café, ou un viño, ou unha cervexa, nas plácidas mañás de sol deste tempo. (Digo “que conversan”, cando debería dicir “que conversaban”. Pero a respecto desto tamén teño a esperanza de que axiña poidan, poidamos, volver ós nosos costumes. ¿Non si, Pepe, Xacinto, Nacho?

Entre tanto eso non sucede, para tapar un pouco o fungar do moscón, vou poñer a música  de “O voo do moscardo”, do señor Nikolái Rimski-Kórsakov. ¿Parécelle ben?