Far O'McKwoo
De como se enrolou nun buque mercante a
condición de levar canda el o paquete dos malos ventos
Despois
de pasar polo despacho do terratenente, onde tomou a parte que creu súa polo
traballo feito, os
ventos da fortuna empuxárono por camiños novos. Subiu ó primeiro tren que o
afastaba da tiranía do chosco, coma quen tras vencer ó funesto monstro da
desventura, tanto tempo aliado na súa contra, sente na faciana a frescura dunha
nova ilusión, e tomou rumbo a Cidade do Cabo. Vai liberado, pero tamén sabedor
de que nada vén dado, que nin o azar nin o destino son gratuítos, que cada
quilómetro andado é un novo desafío que ha de afrontar, que nada ten volta e
que debe mirar para adiante procurando deixar atrás as calamidades.
Desde
a estación do tren de Cidade do Cabo, arrastrado por unha airexa fría que
arremuiñaba po, lixo, follas e as mesmas dúbidas, vasoirando o camiño como se
quixese abrirllo para guialo ata onde Eolo argallase levalo, andou á procura
dun apousento seguro, desde o cal, cada día, percorría oficinas de emprego e
collas de peóns na procura dun traballo que lle asegurase a estancia, ata que,
preto do porto, na oficina dun concesionario naval, espetouse nos seus ollos a
solicitude dun mariñeiro de cuberta para un cargueiro en rota ó sur dos Estados
Unidos.
Franqueou
lixeiro as portas e aceptárono axiña, mais antes de asinar, un dos oficinistas
chamouno a un reservado sen fiestras nin cristaleira para pedirlle o favor de
levar canda el un paquete a Nova Orleáns, polo que habían de gratificalo
xenerosamente, mellor ca se fose un transportista, pois levados en man
–xustificábase o oficinista- os paquetes chegan máis seguros ca pasando pola
saca de funcionarios corruptos, aquí e aló. E aceptou, sobre todo porque esa
era, aínda sen dicilo expresamente, a condición imprescindible para que o
carimbo de “aceptado” se estampase no seu rol. Pero tamén porque nas medias
palabras do oficinista, entendeu que levalo era unha proba de fidelidade que a
compañía agradecería con novos enroles no porto de destino.
E
con tal fardo de dúas cuartas de largo por outra de alto como único petate
subiu a bordo e compartiu camarote con Lestrigón, un tipo alto coma un pino sen
gallas, quen, estrañado polas poucas pertenzas que Ulises traía e interesado
polo seu currículo, concluíu que ata o indixente máis grande do mundo conserva
algo que non se pode mercar, que por moito que lle falase das súas penas, algo
había de ter que non contaba, máis aló das propias vivencias e experiencias,
que este seu novo compañeiro algún secreto lle gardaba con ese paquete que
atraía a súa curiosidade.
Lestrigón
observábao, preguntaba, procuraba a súa complicidade, decidido a descubrir o
seu secreto. E cada día, a cada oportunidade que se lle brindaba, o curioso
compañeiro de camarote acercábaselle con palabras amables, brindándolle todo
tipo de camaradaría que Ulises non sabía como agradecer.
Lestrigón
e Ulises comían xuntos, partillaban licores e tabaco, e demoraban as horas
libres na varanda do buque vendo pasar os golfiños. De cando en vez, o amigo
ausentábase para ir ó baño, pero axiña volvía cos ollos acendidos e a euforia
botando por fóra.
Así
era acotío e por selo non lle estrañaba a Ulises, ata que, nunha destas
ausencias, quen volveu non foi Lestrigón, senón o primeiro oficial, escudado
por dous mariñeiros de confianza, quen o invitou a volver ó seu camarote para
facer unha inspección, e alí, onde o seu amigo sentaba coa cabeza baixa e as
mans atadas ó respaldo dunha cadeira, o primeiro oficial amosoulle o paquete
que lle deran para entregar, roto pola parte de abaixo, por onde alguén, e non
facía falta sinalar a ninguén, fora raspiñando pequenas bolsiñas de cocaína que
desataron todos os ventos da fatalidade.
O
capitán quería denuncialo, deixalo en calquera porto que lles quedase de camiño
baixo a custodia dos xendarmes, para que o devolvesen a onde fose, pero o
primeiro oficial, tras longo interrogatorio, entendeu a trampa que lle tenderan
e convenceu ó seu superior de que sería suficiente castigo abandonalo en Nova
Orleáns, nada máis atracar a porto. Deixalo como se deixa un saco de
inmundicias para que outros o aproveiten se algo ten que aproveitar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario