Far O'McKwoo
De como Ulises ha de enfrontarse ás
arrevesadas adiviñas do destino.
Durante
días, Ulises deambulou polas rúas de Nova Orleáns, poñendo en orde as ideas e
procurando buscar a maneira de reconducir o camiño, ata que os sinos do
desencanto lle fixeron dar cunha penumbrosa taberna onde os brillantes ollos
dunha moza o atraeron como a mirada da serpe ós paxariños. Olláronse e
cruzáronse algún aceno envolto en sorriso de sedución. Intercambiaron dúas
palabras e aproximaron as cadeiras a unha mesma mesa. Ulises íalle preguntar de
onde era ela, pero xa a sedutora moza, sen el pedirllo, lle estaba adiviñando o
pasado: que non era nativo, que viñera de lonxe e que estaba só. Aquela Circe
de falso nome mentiu dicindo que lle lera na meniña dos ollos a razón do seu
ser e a el gustoulle a mentira, e quixo xogar con ela ás adiviñas, cando lle
asegurou que estendendo os naipes tamén podía coñecer as verdades do futuro,
polas que de súpeto, o mendicante de apousento se sentiu tentado. El que nunca
lía nin os horóscopos das revistas, sentiu a morbosa necesidade de adiantarse ó
porvir, de facerlle trampas á ventura e darlle calote ó destino, porque así é
como funciona a mente, desexosa de adiantarse ó que ha de vir cando o corpo xa
vai canso de loitar contra a desventura e o mal fado, procurando a verdade nese
incerto reparto duns revellados naipes.
Tras
tanto tempo dando tombos pode o buscador de camiños saber que a verdade rara
vez está á vista e que os vieiros que se amosan rectos de súpeto trocan de
dirección, agochan pozas cubertas de zurro e sebes onde se acubillan as
animalias. Ulises sentiu a curiosidade dos desprotexidos da fortuna, sentiuse
parte daquela fauna de mendicantes de sosego que descoñecen os garamelos do
destino, e quixo saber ata onde podía chegar a súa esperanza e o seu sino, pero
sobre todo, se este estaba escrito nos pergamiños da eternidade ou podía
deseñalo el. E deixou que a moza estendese a baralla sobre un mantel de
plástico para anunciarlle un futuro cheo de todo o que calquera solitario
desexa ter: amor, diñeiro e liberdade, e ofreceulle a fartura do benestar se
ficaba preto de quen lle dese bos consellos. Pero, ¿como sabe ninguén quen dá
bos consellos?. Da bondade ou maldade dun consello só se sabe a tempo pasado.
Ofreceulle, aquela buscadora de amparo a súa seguridade, pero o aventureiro,
que ben podía aceptar a redención das súas penas cos seus aloumiños, sabe que
nada é gratuíto entre os necesitados, nin o amor a primeira vista se salda só
con cariño, e desconfiou de se a oferta non tería nos recantos do sorriso unha
peaxe descoñecida. Presentoulle a carteira as flores do paraíso para adornar a
súa andaina, e el contrapuxo o desexo de saber como volver a ser el mesmo sen
que a ramallada da foresta lle impedise outear o horizonte, como recuperar o
camiño perdido, como seguir na procura da fartura que se lle dilúe entre as
mans como se fose a auga dunha fonte; e entón, aquela meiga que todo o sabe e
todo o quere, recolleu os naipes e fitándoo tristemente recomendoulle procurar
o consello na lembranza dos seus devanceiros, que ela ten unha amiga que sabe
convocar ós finados arredor dunha mesa en penumbra, unha amiga que, falando coa
voz dos seus ancestros virá a dicirlle o mesmo que lle prognosticou ela, que
ficando ó seu lado será moi feliz, que guiándose do seu consello recobrará a
alegría, que... Pero entón, cando as palabras da carteira xa medio o
embelesaran, desde a mesa do lado, un tipo barbado e entrado en anos, que bebe
a sorbos cortos algo con xeo, cos acentos que lle recordan a súa Ítaca natal,
toma a palabra para asegurarlle que os mortos poden indicar o camiño pero nunca
falan con palabras.
Ulises cre máis sensata esta sentencia que de
súpeto disipa as nubes que o atordan, e ó preguntarlle como, o outro, de nome
Tiresias, aconséllalle procurar a memoria deixada polos seus, xa transmitida de
pais a fillos ou gardada en ataúdes de papel de carta, que a historia dos
predecesores lle axudará a entender que o moveu ata aquí e que lle agarda de
seguir polo camiño que leva. Aprender dos erros e dos logros do que os seus
antepasados fixeron ou deixaron de facer; que cada historia familiar é o
abecedario en que se aprende o andar da vida, que ha de convocar a experiencia
dos seus para aprender dela a onde levan as portas do porvir.
Ningún comentario:
Publicar un comentario