Aí vén o Entroido

               

Xa se escoitan as chocas, ese son compasado, esa chamada ó Entroido, á entrada á vida que agroma nestes días. É a última lúa nova do inverno. Ferve na ola o lacón, os grelos e os chourizos. Todo o porco, torado en anacos, irá entrando a esta pota ó largo destes días. Que non falten os ceboleiros, co seu sabor forte que tinxe a auga de vermello. E que non falten comensais.

Unha mesa ben servida é unha mostra de fartura, e nestes días, días nos que se chama pola vida, non debemos ser escasos nin na mesa nin na cama, como me di un vello que senta a carón da lareira coa súa cunca de caldo ensopado de pantrigo.

Estamos nunha aldeíña de Ourense, onde presumen de que o caldo da súa casa é gordo,

manteigoso, caldo que o estómago agradece nestes días fríos, e deixamos que o patrucio que corta os anacos de pan coa súa navalla antes de metelos á boca, nos conte con certa sorna que o Entroido de agora xa non é o que era. Non sabemos a que se refire, pero intuímos que algo de razón leva: el é máis vello e o ritual cambiou; o turismo manteno vivo pero quitoulle a esencia primixenia, estase perdendo parte do ritual en favor do espectáculo, os medios de comunicación axudan a adulteralo e os etnógrafos teñen que apartar moitas capas de po e cascallo para encontrar a fonte de toda esta marabilla.

A señora da casa pon diante de nós orellas, filloas, melindres e bica: comede que boa falta vos fai”, e fará, porque vimos con intención de movernos de norte para sur e de leste a oeste, con ganas de compartir a foliada e non perder oportunidade para contárvolo. Queremos ver como se visten os protagonistas, que nos conten e digan que se sinte cando saen á rúa investidos coas roupas que lle outorgan un poder especial, o poder de antigos sacerdotes capaces de outorgar a esperanza e a prosperidade á comunidade.

Xa se escoitan as chocas... e os folións ensaian cos seus bombos e legoñas, gadañas e ferranchos. Xa estamos nos prolegómenos, co domingo corredoiro, que é como unha chamada para as vindeiras celebracións, porque o entroido é unha celebración, xa andamos a voltas co xogo dos sexos, co xoves de comadres que ridiculizan ós varóns, e o de compadres que ridiculizan ás mulleres, o xogo das olas, onde se mide a destreza de mozos e mozas, e axiña virá esa celebración que incita ó nacemento da vida e ó crecemento, a grande festa da fecundidade, na nosa opinión. 
Por iso é pertinente que nos preguntemos cal é a diferencia entre Entroido e Carnaval