As lupercais

         Sobre os idus de febreiro, o que viña a cadrar sobre o día 13, os romanos celebraban as lupercais, unhas festas nas que se honraba a Luperco e con el invocábase a fecundidade.

         A historia comezou cando, despois de construír a muralla de Roma, os romanos, que eran maiormente homes de armas, sentiron a necesidade de atraer mulleres á súa cidade, co fin de perpetuar a descendencia, e daquela fixeron unha festa e invitaron ós seus veciños sabinos coa condición de que trouxeran ás esposas e fillas con eles; e cando todos estaban bebendo e danzando, os romanos raptaron ás sabinas.

         Deixando agora á marxe como foi a guerra entre os veciños e como se asinou a paz, o caso é que as sabinas raptadas negáronse a deitarse cos seus raptores, polo que estes, invocando ós sabios e adiviños que teñen man coa divindade, solicitaron unha solución, e esta foi que para que elas se volvesen fecundas, había que zorregarlle cunhas correas de pel de cabrón sen curtir.

         E como aquilo deu resultado, cada ano, na cova dos lupercos, as mulleres acercábanse para recibir uns simbólicos lategazos no plenilunio de febreiro, que lles permitise ser fecundas.

         No ano 494 da nosa era, o papa Xelasio prohibiu estes rituais, sen embargo, como veremos no vindeiro Entroido, o saúdo coa correa como invocación á vida, segue presente aínda nos nosos días.