Por Rosa Benigna Vizcaya
É
gratificante comprobar como un monumento tan significativo e importante para a
nosa cultura, o dolmen de Dombate, que xa fora cantado por Pondal e descrito
por Murguía, se atopa tan ben protexido e conservado. Ademais, o seu centro de
interpretación permite adentrarse no mundo dos antigos bergantiñáns, coa
reproducción a escala da anta e os seus gravados e pinturas.
Usado
como lugar de enterramento hai seis mil anos, móstranos na entrada do corredor
unhas figuras antropomorfas, de pedra, coñecidas como ídolos. Algunhas son
simples cantos rodados e outras teñen unha leve talla, o que nos fai intuír,
que no seu día estaban pintadas para resaltar as formas. Se realmente representaban
a deidades ou ós alí soterrados, confírmase que pese ó paso dos milenios séguense
a colocar imaxes relixiosas e fotos de finados nos cemiterios actuais en nichos
e sepulturas. En calquera caso, no noso país, os defuntos adquiren certa
divinización ou santificación, se se me permite o uso destes termos, pois non
hai máis que achegarse ó tema da morte para comprobar como os nosos finados son
invocados nas adversidades como intercesores ante Deus. Non morren, só se
adentran en “outra vida” distinta da terreal. Expresións de consolo para os
familiares tales como “Xa está no ceo pedindo por vós” ou, como ocorre na
Barbanza, cando se chama ó finado polo nome para que vaia ó seu propio cabodano
acompañando ós vivos. Isto non é máis que a negación da morte como punto final.
Por
iso pensamos que cos ídolos de Dombate tamén se trataba de facer perdurable a
memoria das persoas alí soterradas, e de que, dalgún modo, se mantivesen próximas
á comunidade da que formaron parte.
Ningún comentario:
Publicar un comentario