As Pantallas de Xinzo

                    

A Xinzo da Limia non vaiades estes días se non ides vestidos de algo, disfrazados se o preferides, porque se non é así, pode pasarvos o que a un servidor, que aínda sendo forasteiro, non se reprimiron as Pantallas en ir empuxándome, arredándome dos meus amigos, ata meterme nun bar onde, rodeándome e ameazándome coas súas vexigas, non me soltaron ata que lles paguei unha rolda.

Como en case todos os entroidos tradicionais, ata hai poucos anos as mulleres non podían vestir este traxe, composto por camisa e pantalón axustado de cor branca e unha capiña adornada con fitas de cor, o pano polos ombros que non pode faltar, quen sabe se algunha reliquia traída das colonias de ultramar, e as polainas e luvas, todos estes elementos de cores predominantemente vermellos ou negros, formando así esa dualidade de cor contrastado da pureza do branco coas cores do sangue e da noite. Sobre unha faixa vermella amarran as chocas, que aquí soen ser pequenas campaíñas e incluso axóuxeres.

Portan nas súas mans esas vexigas de vaca curadas e inchadas de aire que golpean entre si. Con elas ameazan, pero non baten nunca na xente. A Pantalla nunca anda soa, senón en grupo.

A máscara inclúe careta e capucho, e ten este esa forma de gorro de guerreiro grego, acabado nunha especie de punta sobre a fronte, feita dunha soa peza para tapar a cara, pero esa parte superior esa especie de gorro soe adornarse con elementos relativos á astronomía ou de animais, mentres que a parte da cara deixa pendurados uns flocos a modo de barba polo maxilar e o queixo. E aí onde será a unión do gorro coa cara, aparecen uns cornos que nos lembran a algunha divindade agrícola, quen sabe se a Fauno, aquel deus que tamén tiña cornos e pés de cabuxa e a quen os gregos e os romanos lle rendían culto no comezo da primavera.

Nestes días veremos como corren polas rúas, tal folerpas de neve abríndose paso entre a xente, estendendo as súas capas ó vento en bailes alegres facendo soar as campaíñas e as vexigas, enchendo toda a vila de vida de luz, cor e son. 
E de Xinzo, como nos queda perto, imos ata Verín para ver Os Cigarróns de Verín