San
Cristovo, protector de conductores, automobilistas, recadeiros e barqueiros,
era un home xigantesco, un fortachón que, arrepentido dos seus pecados decidiu
dedicar a súa vida ós demais, e escolleu para tal oficio o de pasar ás persoas que
necesitaban vadear un río, levándoas en brazos ou ás cachapernas. E un día
houbo de pasar a un cativo que lle pesaba tanto que case non podía con el, e
entón o rapaciño que pousaba sobre o seu ombro aclaroulle que todo aquel peso
era porque levaba sobre si o peso do mundo.
Aquel
neno, que resultou ser o Neno Xesús, regaloulle a Cristovo unha vara para que
lle servise de apoio, pero cando o bondadoso home, pola noite a deixou á porta
da casa, esta apareceu pola mañá florida, chea de vida, e das flores saíu o
froito con que o bo home deu de comer a moita xente necesitada.
A súa festividade celébrase en España no 10 de
xullo, mentres que no resto do mundo cristián é o 25 deste mes e en Oriente o 9
de maio.
A un
home de tanta bondade non podía menos que adorarse e tomalo como intercesor
diante da divindade que tivo a deferencia de regalarlle aquela milagrosa vara,
e as reliquias (anacos do seu corpo) foron recollidos e venerados en moitos
lugares do mundo, pero sempre reliquias xigantescas, como corresponde á súa xigantesca
persoa, reliquias que seguen venerándose e atribuíndoselle poderes especiais,
aínda a pesar de que se descubriu que, na realidade, uns dentes atribuídos ó
santo son na realidade dentes de dinosauro, e nós mesmos, nunha exposición
sobre reliquias e relicarios que se amosou en Compostela, vimos nunha caixiña
perfectamente tallada unha moa atribuída ó santo, unha enorme moa de cor
escura, a cal, segundo un experto que viña canda nós, era na realidade un
caprolito defecado por algún animal xigantesco, posiblemente tamén dun
dinosauro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario