Por Pepe de Rocaforte
Volvendo unha vez máis, e non será a
última, sobre o tema museístico, preséntaseme unha dúbida sobre se son
preferibles os grandes museos, coas súas impresionantes e case inabarcables
coleccións de arte, ou os de tipo digamos familiar, pequenos, de proporcións
máis asequibles para o visitante, que non se sentirá agobiado pola perspectiva
de verse obrigado a prescindir de ver a maior parte das obras expostas, pola
imposibilidade de lle dedicar un mínimo de tempo á contemplación de cada unha.
Recordo agora unha visita guiada ó
Ermitage de San Petersburgo, na cal, despois de toda unha mañá recorrendo salas
unha detrás doutra, a guía daba por finalizado o percorrido nun determinado
punto. Diante da miña queixa por marchar sen lle botar sequera unha ollada á colección
de “Mestres franceses do século XIX”, a guía (excelente, por outra parte)
indicoume as salas onde se atopaban e deume media hora para velas. Entre tanto
esperararíame na escalinata da entrada principal para ir xantar.
Posteriormente explicaríame que dada
a cantidade de obras existentes no museo (non lembro ben a cifra que me
proporcionou), se lle dedicase tan só un minuto á observación de cada unha
necesitaría tres anos e non sei cantos meses e días máis para velas todas, e
eso en xornadas de vintecatro horas, sen descansos de ningún tipo. ¡Demencial!
Por certo, recorrendo o Louvre, un
fillo meu, daquela con doce anos, falaba do negocio de montar un servicio de
aluguer de cadeiras de rodas para que os visitantes non acabasen fartos e
cansos de patear salas e máis salas, moitas veces, como no caso da Gioconda,
sen oportunidade de ver cun mínimo de tranquilidade a obra de arte, neste caso
ocultada, máis que ofrecida a contemplación do visitante.
Ante todo esto, aínda que non sexan
obras famosas o que alí vai ver, ¿non será preferible un museo máis
proporcionado ás posibilidades humanas, como o poden ser os desas vilas de que
falei en comentarios anteriores?
Ningún comentario:
Publicar un comentario