O KORRUNTXO DO OKUPA

Visto que ninghén se alarmou, é máis, nin se déu por inteirado da miña okupasión, virtual, iso si, hoxe ouso bota-lo resto nisto das adaptasiós que os cantantes fan das letras dos poetas.

Polo mar abaixo vai unha troita de pé: a ver, as troitas van polo rio abaixo, que o mar, non sendo fighuradamente, paréseme que non ten nin alto nin baixo, o que ten é enriba e embaixo. Pois así dio, realmente disíao, un cantor de lonxas terras, un dos moitos que ficou enghaiolado coa nosa música e repitiuna coa mellor boa vontade.

Outra hai que, cantando a Rosalía, ben a oín, espeta: Co esta miña ghaitiña ás nenas hei de enghañar: será Con esta miña ghaitiña, nonsí? Por veses, para nos faser enxebres temos inventado cousas tipo ofisiña e esquiña, cortiña e cabiña… eh, eh, que xa sei que cortiña existe, pero con outro ben diferente significado: unha cousa é a cortiña como pequeneira corte e outra a tea que alghuns poñen nas ventás…

En falando de Rosalía… aí temos un cambio que se lle ocorréu ó que foi un activo alcalde da Coruña. A compostelá universal –que lle din- escribira, referíndose aos inghleses e máis a Sir John Moore (seryonmur, daquela): Cando do mar atravesés as ondas e ó voso irmán a visitar vaiades… Mais o aghudo munícipe, á hora de mandar plasmar no mármore tal poema, mellor dito, uns anacos del, cambiou, colocándose no sitio, que é o coruñés xardín de San Carlos: E a voso irmán a visitar veñades. (O que menos pensaba o bó do rexedor, hai noventa anos, era na multitude de cruseiros de hoxendía)…

Por serto, o de cruseiro é unha redusión de barco de cruseiro (cruise, que din os mentados inghleses, vamos, como o actor Tomé Cruseiro, decatádevos?)… que pouco ou nada ten que ver coas nosas cruces e menos coa exmoeda brasileira, inspirada no cruseiro do sul, que tamén identifica a sua bandeira, seghundo é bo de ver, queiras ou non, nestes días de alienantes campionatos: ben claro está que o fútbol é, como a música para as feras, o actual opio do pobo, o que pasa é que, en troques de aplacar, como serta música, o que fai é ensirrar e, no canto de irmandar conseghe enfrontar nasiós.

Pero volvamos ao regho: a mesma dona Rosalía ten sofrido outro cambio famoso: en Neghra Sombra ela escribira: Nin m’abandonarás nunca… esta longha palabra, polo visto, era dificultosa de vocalizar, de xeito que a cambiaron por Nin me deixarás ti nunca.

Outro troque curioso padeseuno Curros, que víu un case fidalgo No xardín unha noite sentada, trocado nun labregho Unha noite na eira do trigho: toda unha revolusión sosiolóxica!

E como é de ben nasidos (ou nados) non abusar do tempo da xente… e máis cando un non é habitante leghal (falando de leghais e de inmighrantes, que problema se sacudiría España se lle transferise Seuta e Melilla a Marrocos! Claro é, antes tería que repatriar aos españois que levan séculos alí e non quixesen depender do alaghuita e daquela si que habería unha revolusión demográfica entre os peninsulares, porque, onde os iamos meter?)… pois o dito, que deixo aquí estas elucubrasiós produto dos varios anos e moitas horas osiosas que un ten…