domingo, 23 de novembro de 2014

TEMPO E TARDE

Por Pura Tejelo
                                                                                Ilustración de Lola Fernández


Baleira de si mesma a tarde
cuadriculaba fondos alternados de sombras.

O sol era un puño no alto.
Unha abella cataba os cálices florecidos
e unha ruína de insectos remoía no subterráneo.

A tarde calou as palabras.
As mans ficaron abertas á espera da forma
                                                                     doutra man.

Non hai a quen lle preguntar.

Todo é tarde.
O tempo enmascarouse de mediodía,
engaiolando as horas.
A cidade é lineal,
cumes de cemento escaravellan rúas
                                                            onde camiña a nada.

Drebrúzome nela como unha sustancia máis
e espállome en cada unha das trabes férricas
que conforman o seu torso inhumano.

Ningunha carexa mudou a nervadura tensa
porque xa non hai presente,
todo se pechou no pasado.

Tempo e tarde
                       forónse bicando incestuosamente irmandados.

5 comentarios:

  1. Gústame o debuxo, o caso é que mirandoo, ao pincipio parecíame abstracto, logo acabei vendo unha estrutura de formigón e ao final, un castelo sarraceno no medio dun deserto!.

    ResponderEliminar
  2. O mundo da poesía galega xa hai tempo que non é o das froriñas de toxo. Agora manda Baudelaire.

    ResponderEliminar
  3. Manuelantoniano diría, tanto polo tempo como pola forma. A friaxe da cidade como un corpo estraño malia bicos e garatuzas. Pode ser?

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Síntome agradecida polo eloxio mauelantoniano; cando escribín este texto quixen recrear un espazo arquitectónico a partir da cidade moderna de formas agudas, cadrados, triángulos, liñas rectas.. A idea dunha cidade abandonada da que fuxira toda presenza humana. Só os insectos sobreviven. Hai unha nostaxia de humanidade, na man tentida, como esa man que tende Deus cando crea a Adán, que debeu ser un momento de máxima tensión. Pero isto e o que se pensa, outra cousa é que se logre. Grazas lector Anónimo.

      Eliminar
  4. O anónimo do 25-N, apunta o de M. Antonio, non sei se pola presenza dese sol "inactivo", ou o ton existencial, a obxectividade con que intenta contar. Tamén podería rosaliano pola identificación co sentimento da cidade.

    ResponderEliminar