Contra a dor de moas

Desde que chegou o tabaco e se correu que unhas febras na moa aliviaban a dor, algúns aínda foron substituíndo outros remedios que, a pesar de todo, e aínda que non sempre servían, deixaban un pouso de esperanza, tal o de enxugar a boca con augardente, con auga salgada á que se lle botou unhas gotas de vinagre ou viño quente con graxa de porco.

E cando o remedio non funcionaba, a santa a quen se lle pedía alivio molar, como xa temos comentados neste caderno era santa Apolonia. Pero outras veces cambiábase de santo e a cura ou o alivio viña rezándolle sen trabucarse  a san Clemente:

Estaba san Clemente

nunha pedra sentado,

e chegou a Virxe preguntando:

-¿Que estás facendo Clemente?

-Señora estou morrendo por moas e dentes

-¿Ques que chas bendiga, Clemente?

-Si, Señora, de moi boa mente.

-Pois eu chas bendigo polo arrecido,

e o sol raiante, por sandador e roedor

que che volvan ó bon amor

como foi a lanzada

de Lonxinos ó Noso Señor.

Outro remedio de parafarmacia, claramente escatolóxico era o uso de excremento de neno secado ó sol, que se mete no furado da carie.

Mais nestas andainas que periodicamente facemos polo país, atopamos no Museo Etnográfico de A Fonsagrada un corno que os paisanos queimaban cun ferro arrubiado, preto da boca do doente, para que o fume desprendido aliviase a dor da dentame.