DÚAS ESCRITORAS. MUNRO, KRUCKENBERG

Por Pepe de Rocaforte

            Coñecín a María do Carme Kruckenberg creo que a mediados dos anos oitenta e desde a súa época na directiva da Asociación de Escritores en Língua Galega mantiven con ela unha boa relación. Hai cousa dun par de anos deixei de vela e agora, hai oito días, vin na prensa a información do seu pasamento.

Dun xeito curioso esta noticia tróuxome á memoria a imaxe doutra escritora, a canadense Alice Munro. Ambas dunha idade similar, Kruckenberg morre con oitenta e oito anos, Munro vive con oitenta e tres. Ambas casaron novas e ambas se divorciaron axiña, (Munro volveu casar, Kruckenberg non) e tanto unha como a outra son mulleres cunha clara convicción feminista.

A partir de aí xa hai máis diferencias: María do Carme nace en Vigo, nunha familia pertencente á burguesía acomodada. Alice nace e críase no campo, nunha granxa en Ontario, no Canadá, e a súa familia vive con dificultades económicas. Kruckenberg é poeta e Munro cultiva a narrativa.

Cando descubrín os contos da autora canadense sentinme inmediatamente conquistado por eles, ata o punto de facerme recuperar aquel pracer da lectura dos anos da adolescencia, últimamente debo confesar que un tanto amortecido. Son os seus uns relatos estremecedores na súa sinxeleza, historias que lle suceden a ese veciño ou veciña tan comúns, con quen te cruzas todos os días pola rúa, sucesos que che pasan, ou che poden pasar, a ti mesmo e por eso os ves tan próximos e tan verdadeiros.

Lendo os seus libros recobro tamén aquel desexo dos anos de rapaz, cando quería que o texto se fixese interminable para seguir lendo e lendo sen parar. Máis que ler, a impresión que sinto cun libro de Alice Munro nas mans é a de acabar de recibir a visita dunha vella amiga dos tempos mozos que me empeza a falar de xente coñecida de ambos e a quen agora lle perdín a pista.

Alice fálame deles, faime lembrar cousas daquela época e eu fico prendido das súas palabras. Chega un momento en que me di: “Pero que tarde é. Debo marchar xa”. E eu suplícolle que se quede a pasar a noite na miña casa e me siga contando cousas. Prométolle que, se queda, mañá levareina eu no meu coche a onde precise ir e entre tanto poderei seguir escoitándoa de camiño, tan esquecido do paso do tempo coma aquel bendito San Ero oíndo o cantar da paxariña na horta do mosteiro.

Se non coñecedes a obra de Alice Munro aconséllovos que busquedes o relato “As lúas de Xúpiter”. Extraordinario! E despois podédeslle meter o dente por exemplo á súa única novela, “A vida das mulleres”. Logo xa me contaredes.

P.S. Espero non ser tildado de machista por reproducir as fotos das dúas escritoras cando eran máis novas. A fermosura ten moitos modos de expresión e non quero renunciar a este.