Maio Maiolo

                 

Maio Maiolo, maio tolo, que os romanos tiña baixo a advocación de Maia, a santa que se preocupaba de que a vexetación medrase, a que tomaba o relevo de Flora, e será por ela que xa vemos os campos plenamente florecidos, e onde a flor se perde xa o froito apunta. Xa hai cereixas e os toxais medraron en todas as abas montesías. Polos camiños da terra o verde dos campos tínxese de amarelo e semella que outra luz máis viva nos invade, sen embargo, atentos ó refrán maio tamén é medio tolo.

            Entramos nun mes onde o santoral nos fala da floración, da esperanza, da forza da vida, e aínda que o refraneiro nos diga que “a choiva de maio é a mexadiña dun rato”  haberá que ver o rato, porque tamén se di que “en maio aínda bebe o boi no prado”, ou que “maio chuvioso verán caloroso”, e como nunca chove a gusto de todos tamén o “maio ventoso para o labrador fermoso e para o mariñeiro desastroso”. Sen esquecer que “en maio aínda a vella queima o tallo”. Refráns que nos advirten para que non demos por feito que o verán xa está aí, ás portas, ou para que non nos enganen as horas de sol.

            En fin, que entramos nun mes de días longos e de moita luz, por iso os pobos celtas, que só tiñan dúas estacións, facían coincidir co primeiro de maio a Belteine, a festa da luz, ou a entrada ó verán, en que se adornaban as casas con flores e acendíanse grandes fogueiras nos outeiros, arredor das que se danzaba seguindo o sentido do movemento do sol (de esquerda a dereita e mirando ó sur). E nós adaptamos o significado deste festexo, coa festa dos Maios, que enche as vilas de adornos florais, e coa enxebre tradición que aínda se mantén na Barbanza, onde se colocan xestas e toxos en flor nos parachoques dos coches, como antes se poñían nas proas das embarcacións e nos carros.

            E permitídeme, xa que de refráns falamos, que vos deixe un refrán que case sempre acerta: “Sempre polo san Murguía, chove arredor do seu día”. Téndeo en conta os que ides celebrar o Día das Letras ó aire libre, que polo menos en Oseiro e no Froxel, a súa terra natal, non falla.