xoves, 21 de maio de 2015

Os xemelgos




Sen dúbida, a súa posición no ceo foi a recompensa que tiveron por tan bos irmáns e tan ben levados, e non tanto por acompañar a Xasón na procura do vélaro de ouro. Pero vaiamos por partes e digamos primeiro que, aínda que se di que eran xemelgos, a verdade é que son fillos da mesma nai pero de distinto pai, pois Leda, a quen Zeus engaiolou facéndose pasar por un cisne, xaceu na mesma noite co deus e co seu esposo Tindero. E os cativos naceron de cadanseu ovo que a amorosa nai puxo, e polo tanto, aínda que un era fillo da divindade e o outro era humano, tamén un era máis cauto nas obras o outro algo arroutado, pero sempre tan amigos e inseparables que as arroutadas dun arrastraban ó outro.
En certa ocasión foron á voda dunhas curmáns súas, e cando as viron tan fermosas pasaron de banquete e invitados e secuestráronas, acendendo a ira dos noivos que, despois de perseguilos en desigual loita, déronlle morte a Cástor o máis humano e vulnerable dos dous mentres que Pólux foi salvado por seu pai para levalo á compaña das estrelas. De tal maneira que, mentres un pasaba a morar no Hades, ou outro moraría no Olimpo, separados para sempre. Pero como eran irmáns moi ben levados, Pólux pediulle a seu pai que lles permitise permanecer xuntos, e por iso a constelación pasa medio ano no ceo e outro medio baixo a liña do horizonte.
Eles foron os que aplacaron unha tormenta que ameazaba con impedir a viaxe dos argonautas na procura do vélaro de ouro, cando apareceron sobre as súas cabezas unhas luces que co cristianismo pasarían a tomar o nome de “luces de san Telmo”. E tamén eles, moito antes de que o apóstolo Santiago o fixexa, aínda despois de mortos, en máis dunha ocasión viñeron ó mundo para loitar ó lado dos seus devotos montando un nun cabalo negro e outro nun branco contra inimigos case sempre máis numerosos.

Ningún comentario:

Publicar un comentario