Esta cruz, de aparencia tan basta, dándolle as costas ós salseiros que
baten nas abruptas e escarpadas ribeiras da Costa da Morte; semella marcar a
fronteira entre o perigo e o sosego. A súa presencia quizabes naceu dunha fe
sen propaganda ou dunha antiga crenza que despois bendiciu o cristianismo, e
perdura sen máis folclore que o sentimento de cada quen. No seu centro non se
representa ó fillo de Deus, senón ó mesmo Deus da eternidade, ó que lle deu
vida a este mundo e lle dará a morte se algún día desaparece, o círculo do sol,
a roda da vida; o máis omnipotente dos deuses, o que todo o perdoa, o que
sempre está disposto a mandar unha raxeiriña que faga acougar despois da
chuvieira, pero tamén o que castiga co sollazo abrasador como se mandase o
mesmo lume do inferno.
Na linde dunha finca, ela marca a fronteira entre o doméstico e o salvaxe,
entre o propio e o alleo lembrando que sempre hai algo que dura máis cos bens
da terra.
Ningún comentario:
Publicar un comentario