venres, 22 de maio de 2015

O KORRUNTXO DO OKUPA





Iztaccíhuatl
Miña ex -coa que temos unha relasión cordial e esporadicamente sensual, non vaiades imaxinar outra cousa: sen-su-al-, disíame estoutra noite: O dia menos pensado vante botar do cuarto por mor de escandalisar! Insisto, non falaba a ghicha das miñas nulas actividades disolutas, senon das ideas corrosivas que adoito deixo ao descuberto, espíndome de vés. Pero a estas alturas, como afirmaba meu tio o parvo da aldea -que nunca me pareseu parvo, que conste- non me vou autosensurar -bueno, el disía, calar a boca-, que é a pior das sensuras: xa me sensurará o sensurador que me sensure, que bó sensurador será, e será o que deba ser, para concretar: o dono da casa... e non me ha pareser mal, pois a el non lle falta autoridade e a mín sóbranme méritos para tal.

Por iso, a ghrasia que lles fai aos hispanofalantes das Américas o visio (acho que madrideiro de orixe) de separar a pronunsiasión do ghrupo consoante TL, coa prática rupturista que se usa en España: at-las, at-lante, At-lántico, At-lántida, at-lético... e que, cómo o vou neghar, pronunsialo inteiro non é doado para uns e outros... todo o contrario do que lles pasaba e lles pasará aos indíxenas mexicanos, entre os cales este ghrupo é case inerente á sua linghua náhuatl (empesando por esta palabrexa). Tiremos de disionario para tal comprobar: Tlatelolco, Tlacotépec, Tlajomulco, Tlalpán, Tlaltenango, Tlaxcala ou Tlalnepantla... que se leva o loureiro por ter doble TL... E non dighamos cando esa conflitiva parella cae en final de vocablo: Huizilopochtl, Iztaccíhuatl, Popocateptl... Todos topónimos, mostra a máis visible ou universal da linghua común, tan viva alí canto descoñesida fora dos seus límites.

Fasede a proba de disir todas estas palabras seghido, e veredes como vos queda a linghua, a linghua-órghao, digho: feita un lio. Para variar douvos un par de palabriñas ben comúns entre nós como coiote e chocolate, que disque veñen daquela fala: coyotl e xocolatl... (Non se esquenser de que eu mesmo vou de coiote solitario e que, ao tempo, moito ghosto do chocolate, que é mal de moitos, xa o sei).

Un dia non lonxano insistirei sobre este tema fasinante, de como os falares precolombinos se evidensian para o mundo grasas a esa toponimia que trasende fronteiras... por moi desfighurada que esté... do que algho sabemos os ghaleghos, abofé.

E que me desides dos libros e televisivos concursos de cosiña? miñanái, que ghartá (como disen os andaluses): entre pesadelos, másters, monxas cosiñeiras, tios culinarios e libros cosiñeriles... é que non dás feito.

E xa metidos na teuve, aí tendes o tema climático: é que che dan lesións (non de lesionar senon de ensinar) como se estiveses no instituto (liseo -ghalisismo que usan nas Américas- ou xinasio que desfighuraron antano os portugheses) a aprender unha asignatura de xeoghrafía ou similar: cheghan ao fartasgho, amighiños, con eses cursillos diarios de climatoloxía ou meteoroloxía...

Ningún comentario:

Publicar un comentario