COA MÚSICA A ESTA PARTE

Por Pepe de Rocaforte

 

           Ó encetar o labor de hoxe  acordeime das películas de debuxos animados que vía cos meus netos de pequenos. Á  miña muller parécelle que o caso sucedía en “Dumbo”, eu creo que en “Pinocho”. Pero pode ser calquera: poñamos “Pinocho”. Os cativos estaban tan tranquilos seguindo a historia, sentados no sofá frente ó televisor, e de repente, cando ía chegar o momento en que uns pérfidos malfeitores encerraban ó rapaz nunha gaiola e fuxían con el enriba dun carro, os nenos escapaban da sala a lume de carozo, porque a escena metíalle moito medo e non querían vela.

            Volvíanme pedir outro día que lle puxese “Pinocho” na tele e, de novo, uns momentos antes de o boneco de madeira ser engaiolado, xa eles estaban collendo porta para non regresar ó sofá ata uns minutos máis tarde.

            Eu ríame con este ir e vir, pero cando lembrei que de neno tamén a min me sucedía unha cousa semellante escoitando na radio o conto da Carapuchiña Vermella, deixei de rir, porque no momento culminante en que a nena chegaba á casa do bosque e lle preguntaba á presunta avoa: “¿por que tes esa boca tan grande?”, un par de segundos antes estaba eu dando zapatilla para a rúa e non paraba ata me ver polo menos a trinta ou corenta metros da casa por non oír a resposta do lobo.

            A radio era naquel tempo a nosa principal subministradora de información musical, aínda que entre os meus recordos máis vellos teño en primeiro lugar as cancións que lle oía á miña tía Lola. Acórdome dunha que dicía: “Rosita de un verde palmar / no sufras así...” Ou desta outra: “Mirando al mar soñé / que estabas junto a mí...” Por certo, con esta sucedíame algo curioso: ó pasar algunha vez de viaxe cos meus pais pola Ramallosa, xusto diante dunha casa cunha terraza e unha varanda de pedra todo arredor da primeira planta, sempre, sempre me daba por tararear “mirando al mar soñé...” Non sei que clase de asociacións se formarían daquela no meu cabazo.

         Pero por este camiño vou volver ó caso da semana pasada, así que, sen máis perda de tempo, cambio de terzo para referir o inicio dos meus contactos coa música “seria”. A primeira peza deste repertorio debeu ser sen dúbida “O sitio de Zaragoza”, xa citado a semana pasada, tamén unha das favoritas do público en xeral cando era interpretada polas bandas de música en todas as festas ó longo e ancho de Galicia. Gustábame sobre todo polos seus aires marciais, os toques militares de trompeta, o retumbar dos cañonazos... En fin, todo eso que anos máis tarde lembraría na “Obertura 1812” de Chaikovski, por certo composta con bastante posterioridade. 

Johann Sebastian Bach

          Creo que debo incluír a continuación “En un mercado persa”, do compositor británico Albert W. Ketelbey, tamén música descriptiva, neste caso chea de exotismo, co balbordo dos zocos e caravansares orientais, o paso das caravanas a través dos desertos africanos e asiáticos e todas esas cidades distantes só ó alcance dos nosos soños.

            En terceiro lugar, en dura disputa coas dúas anteriores, situarei a “Danza Ritual do Fogo”, do “Amor Bruxo” de Falla, onde eses remuíños envolventes que van e veñen e soben e baixan, acaban por te introducir nun mundo de misterio absorbente do cal non quererías saír.

            Está logo esa especie de delicado batido de fresa e nata que se vai tomando a sorbiños: o Intermedio de “La leyenda del Beso”, do noso paisano Reveriano Soutullo. Seguida dos reiterativos movementos case empalagosos do “Bolero” de Ravel, un pouco na liña de Falla, pero algo faltos da súa forza, do seu atractivo magnético, aínda que, eso si, máis eróticos sen dúbida.

            En sexto lugar, completando a media ducia, porei “O voo do moscardo”, reiterativo tamén, simpático, moi do mundo das sestas de verao sen nada que facer na semi-escuridade do cuarto onde zumbían teimudos un par de moscóns que non te deixaban durmir.

            E así (xa non sei por onde seguir) ata chegaren ós meus oídos, moitos anos máis tarde, as composicións duns señores, un tal Handel, un tal Beethoven, un tal Mozart e, sobre todo, un tal Johann Sebastian Bach, ese inmenso compositor que nunca, nunca me cansarei de escoitar totalmente atrapado no fío das súas obras inmortais. Pero esas xa son outras músicas.