Ulisíada (XVIII)

     Por Far O'McKwoo

     De como loitou contra o traizoeiro canto das sereas e fuxiu a coidar vacas en Texas.

 

 

Ulises saíu daquel faiado da memoria, daquel cuarto dos ancestros, daquela gruta repleta de ecos da memoria, que era o despacho de Tiresias, convencido de que o mal o perseguía, pero non sabería dicir por que. Tal vez a soberbia de pensar que era quen de conquistar o mundo ó amparo dese alcume de Allo que lle puxeron na escola pero os catedráticos lle rebaixaron, que un non nace listo ou parvo, senón que se fai. Unha vez máis, tivo que ser unha voz estraña quen o advertise de que o camiño ten moitas andrómenas, zonas boscosas e desertos esgotadores, pozas, abismos e enganadores pasadizos. Acaban de dicirllo e recoñéceo cando, xa camiño da pensión, sente as populosas rúas que o invitan a deixarse conquistar polas músicas que todo o envolven e engaiolan, polas aduladoras palabras que o chaman; e sente a tentación de entrar nalgún daqueles clubs onde o jazz señorea, invita e atrae, onde as voces de fermosas mozas de ollos relucentes e beizos acendidos arroupan e dirixen os seus pasos, e está a punto de entrar, de deixarse tentar por aqueles fermosos cantos, pero non. A advertencia de Tiresias foi clara, as trampas do camiño atraen ós incautos, e el camiña como un náufrago sen pau a que agarrarse. Ulises crava os dedos nos oídos para evitar a tentación de deixarse aloumiñar por tan sedutores sons, e camiña coa vista á fronte, dirixe os seus pasos tal nave no medio da tormenta con pulso firme sobre a cana dun invisible pero real leme, a través dun estreito pasadizo onde o vento e a resaca o levan dun lado contra outro entre afiados cantís, entre Escila e Caribdis, os monstros que xogan coas inseguras naves con gadoupas e tentáculos, con aires que arrastran e ventos que frean. Só, sen un amigo que o atenda, o corazón tenso, a alma desfalecida, os pés cambaleando, ata converter un pequeno treito de rúa no máis perigoso vieiro ateigado de afagadores monstros, aduladores e enganadores. E ó superar aquela rúa de incertos praceres, sube ó seu cuarto, recolle as catro cousas que lle quedan e vai á estación para tomar o primeiro tren con dirección a onde se lle ofreza a tranquilidade e a reflexión suficiente para endereitar a desviada rota que leva. Algún lugar onde a tentación do desleixo non o conquiste.

    A pasaxe só lle deu para chegar a un pobo gandeiro de Texas, onde conseguiu un traballo que lle permitía ter un teito e un prato de comida ademais dun salario, pequeno, pero suficiente para aforrar coa vista posta no retorno. Un traballo onde a maioría dos compañeiros eran mexicanos sen papeis, que cada noite se xuntaban para queimar as súas penas con tequila, whisky ou cervexa, mentres outro grupo percorría con nocturnidade e aleivosía os pastos, reunindo algunhas reses que transportaban a matadoiros clandestinos para compensar os baixos salarios con que os emigrantes eran mal gratificados. Mais como Ulises reprobaba aquela conduta negándose a participar en tales enredos para non arriscarse a perder unha vez máis o futuro, foi arredado e sinalado como cadelo do amo, acusado de insolidario e mal mirado polos compañeiros que o mandaban calar cando aseguraba que outros métodos hai para facerse valer, anque se sexa un desfavorecido social. Para aqueles, tan malos eran os amos como as asociacións obreiras, e como única forza de apoio decidiran esas argalladas que Ulises entendía demasiado arriscadas, e polo que, unha vez máis, por non querer ser coma todos, houbo de coller o primeiro tren que o arredase do medo, ata chegar a Nova York, onde os brazos da girl do Calipso o embelecaron como ninguén fora quen de facelo ata aquela, nunha calexa onde o esquecemento se apoderou del por mor do temor a un retorno sen os logros ansiados, e onde comprendeu que o emigrante, sen cartos, cartas nin teléfono, é un apátrida condenado á desmemoria.

(Próximo capítulo: De como o auditorio apreciou a súa desventura e facilitoulle o regreso a Ítaca)